EDIRNE

Moje zwiedzanie świata poza podwórkiem rozpoczęło się miej więcej w 1990 roku. Najpierw Polska. Zagranica rozpoczęła się od Włoch a obecnie zakończyła na Turcji. Wiele lat się zbierałam do opisu, aż tu nagle tysiące blogów podróżniczych się wysypało i nastało pytanie po co się powielać? Już wszystko jest. A jednak początek roku 2021 w środku pandemii zmusił do zwolnienia tempa podróżniczego, spowodował tęsknotę i podjęcie tej egoistycznej decyzji.
Postanowiłam zacząć od końca. Czyli na pierwszy rzut  Turcja i jej zakątki. Najpierw w formie felietonu, później praktyczne i techniczne informacje. 
Jeżeli chodzi o Turcję to najczęściej słyszymy informację o Antalyi, Alanyi, Istanbule, Kapadocji. Trudno się nie zgodzić z ich turystycznym urokiem.  

Rozpocznę spacer po Turcji od granicy z Bułgarią. 

Przejście graniczne BCCP Kapitan Andreevo (Bułgaria) - Kapikule (Turcja). Najbardziej ruchliwe przejście graniczne w Europie. 

Pierwsza przygoda. Wynajęłam autokar dla grupy. Wszystko fajnie, ale właściciel autokaru zapomniał wyrobić wizy pracownicze dla kierowców. Efekt - stres - wiele działań - 5 godzin rozmów policja - celnicy - konsulat w Warszawie - wypożyczenie tureckiego autokaru - szybkie przepakowanie się i pozostawienie polskiego autokaru  na policyjnym parkingu. 

Nowy autokar był pierwszej klasy, ale miał nas tylko dowieźć do Istambułu, a dalej radźcie sobie. Grupa liczyła 39 osób.

Pierwszym miastem do opisu jest Edirne nad rzeką Tunca Nehri (antyczna Tonzos). Opisy są własne oraz z tekstów tureckich przy każdym zabytku.

Niestety grupa nie zobaczyła tego miasta tak jak chciałam je pokazać z uwagi przygody na granicy. Żałuję, ale może następnym razem.

Turcy zdobyli  miasto Adrianopol w 1365 roku nazwali je Edirne. Urządzili w nim stolicę państwa osmańskiego. Sułtan rezydował tu aż do zdobycia Konstantynopola w 1453 roku.

Edirne jak to miasto graniczne miało znaczenie strategiczne i ma za sobą burzliwa historię. Obecnie historyczne miejsca w dużej mierze są zaniedbane tak jak baza hotelarska. Powoli jednak miasto korzysta z różnych dotacji i staje się atrakcją dla turystów stacjonujących w Istambule. Autobusem około 3 godziny pomiędzy miastami. 

Smaki kultury Edirne:

Selimiye Cami - Meczet wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO 29.06.2011 roku.

Salimiye Cami  - mapa google.

Został zbudowany za panowania osmańskiego sułtana Selima II przez architekta Sinana w latach 1569-1575. Kompleks składa się z meczetu i dwóch medres wewnątrz ogrodu o wymiarach 190x230 metrów. 

Bazar - hala targowa  Arastasr i Osmańska Szkoła Podstawowa  (Sibyan Mektebi) zostały dobudowana za panowania Murada III - następcy Selima II autorstwa architekta Davuta  Agha. 

Główne wymiary meczetu to 45x36m, który nakryty jest kopułą o średnicy 31,30m - większa niż w chrześcijańskiej Hagia Sofya, czym budowniczy się szczycił. Podtrzymywany jest przez 8 filarów. 

Są tam cztery minarety. Każdy z trzema balkonami o wysokości 70,80m. dwa minarety w kierunku zewnętrznego dziedzińca mają oddzielne schody na każdy balkon.

Na środku 18 kopułowego zewnętrznego dziecińca znajduje się 16 boczna marmurowa fontanna - şadırvan. 6 kolumn z każdej strony zbudowane jest z ruin budowli  z Cypru i Syrii. Wejście do świątyni wyznacza największa kopuła, a drzwi do świątyni zdobią mukarmas - ornament stalaktytowy.

Wewnątrz znajduje się spójnie wkomponowany w stylu klasycystycznym marmurowy mimbar (kazalnica stojąca zawsze na prawo od mihrabu) oraz mihrab  (nisza najczęściej na planie półokrągłym wskazująca kierunek Mekki) na ścianie kibli ( ściana wskazująca kierunek, kibla - to co jest naprzeciwko). Wszystko to wraz z lożą Sułtana otoczone jest bogatym roślinnym motywem tureckich płytek Iznik, szczególnie tulipanów symbolizujących Allaha. 

(polecam nacieszyć oko https://www.cerames.pl/plytki-iznik-66)

Drewniany salon muezina znajduje się w centrum meczetu i ozdobiony jest  motywami roślinnymi wykonanymi technika pióra. Stoi na 12 filarach, a na jednym z nich znajduje się legendarny motyw odwróconych tulipanów.

W kierunku Mekki po obu stronach znajdują się dwie medresy zwane Darül Hadis (szkoła koraniczna) i  Darül Kurrra (szkoła prawnicza). Darül Hadis madrasa służy obecnie jako Muzeum Sztuki Tureckiej i Islamskiej.  Darül Kurra madrasa służy jako Muzeum Miasta.

 

Legenda:

1. Dziedziniec arkadowy z fontanną ablucyjną

2. Loża Sułtana

3. Biblioteka

4. Drewniany salon muezina

5. Muzeum Sztuki Tureckiej i Islamskiej - Darül Hadis.

6. Cmentarz

7. Muzeum Miasta - Darül Kurra

8. Pokój imama

9. Arastasr bazar i kopuła modlitewna

10. Szkoła podstawowa 

11. Biuro strażnika czasu

12 WC męski

13. WC damski

14. Kamień zgubionych rzeczy - Yıtık Taşı (Lot things - check point). Nie widać na rzucie.

Ciekawostka: W północnym narożniku zewnętrznego dziedzińca znajduje się  Kamień zagubionych rzeczy - Yıtık Taşı. Kiedy coś znajdziesz pozostaw to kamieniowi, a znajdzie się właściciel. 

Godziny otwarcia: codziennie 5.30 - 23.30

Wejście: bezpłatnie

Na wprost głównego wejścia duży parking płatny również dla autobusów.

 

Tuż za wyjściem bocznym z lewej strony  znajduje się Edirne Merkez Saray Hamami - Turecki  Hamam

Po przeciwnej stronie cmentarz Osmański, na którym znajdują się kamienne nagrobki na przełomie wieków.  Okres z jakiego pochodzą zdradza ich styl rzeźbienia konkurujący ze stylem w drewnie. Są tu nagrobki od prostych do bardzo zdobnych. Motywy figur i roślin są nakładane sztuką kaligrafii tworząc trzeci wymiar i prawdziwe dzieła sztuki. 

Napisy informują nas o życiu danej osoby, jej płci, wieku, pracy, statusie społecznym. Jest to rodzaj kroniki.    

Obchodząc mury meczetu z jego prawej strony od głównego wejścia znajduje się kryty bazar SELIMIYE ARASTASI  czynny całą dobę. Do dziś wpływy za wynajem stoisk służą utrzymaniu meczetu. Głownie przybywają tu tłumnie z pobliskiej granicy Bułgarzy.

Najczęstsza nazwa to po prostu kryty bazar - kapalı çarşı. Duże miasta mają ich kilka. 

Są tu pamiątki w postaci słodyczy regionalnych, ubrań, materiałów, biżuterii, herbaty, zapachów. Takie nasze krakowskie sukiennice i o wiele tańsze niż w Istanbule :P

Na przeciwko bazaru znajduje się park, w którym stoi rzeźba Fatih Sułtana Mehmeta z dwiema armatami i kulami armatnimi, oraz rzeźba głównego architekta Mimar Koca Sinana. 

Przy parku znajdują się także restauracyjki z jedzeniem. Polecam Selimiye Kebab. 

Ciekawostka: Edirne słynie z potrawy ciğer -  Wątróbka z liści Edirne, znana również jako wątroba Edirne Tava, jest przygotowywana przez cienkie cięcie wątróbki cielęcej i zanurzanie w mące pszennej. Jako surowiec wykorzystuje się bydło wołowe hodowane w regionie Edirne oraz mąkę pszenną należącą do tego regionu. 

Do popicia Ayran i tylko w tym mieście można zjeść tą potrawę. Polecam! 

Choć bistro przy ulicy wygląda na mało ciekawe to jednak można się miło zaskoczyć i obsługą i jakością jedzenia. bistro ma wiele akredytacji i odznak jakości min. z Turcji i Niemiec.  

W tym miejscu można zjeść z pieca opalanego drewnem różne specjały takie jak pity i kebaby w wielu odmianach. Mięso świeże i przygotowywane na twoich oczach. Palce lizać!

Zanim dostanie się danie główne oczywiście tureckie meze, startery, którymi można się najeść i potem żałować, że nie ma się miejsca na danie główne:). my mieliśmy talerz miejscowych serów, ostrą pastę z papryczek, tzatziki, sałatę - mieszane warzywa.

Następnie na stół wjechał świeżo upieczony chleb - pita, ciğer - wątroba, şiş kebab - szaszłyk mięsny, grilowana pierś z kurczaka, ayran, a na deser mniam mniam palce lizać kunefe - potrawa z zapieczonych serów, na górze skorupka z nitek serowych i skarmelizowanego cukru. Wierzch posypany pistacjami. 

Na przeciwko parku, po drugiej strony ulicy przy rondzie znajduje się Eski Cami - stary meczet, który został zbudowany za czasów Sułtana Çelebı Mehmeda Hana w  1414r. Był to wielki wojownik i 5 sułtan osmański. P śmierci ojca,którego nie udało mu się uratować z niewoli zabił swoich braci i w okresie bezkrólewia  uratował Imperium Osmańskie przed wielkim kryzysem i zapewnił mu jedność. Jest uważany przez historyków za drugiego założyciela Imperium Osmańskiego. Tłumił bunty w Anatolli aż do Węgier. 

Szejk Bedrettin, który wierzył w Zachód, zbuntował się w Serres i został powieszony przez Sułtana. Przed śmiercią przyznał, ze zasłużył na tą karę.

Çelebi Mehmed Han był władcą rozsądnym, cierpliwym, zdeterminowanym i pełnowartościowym, lojalnym swemu słowu i obietnicy, łagodnym, dostojnym i poważnym władcą. Nie tylko przyjaciele, ale także wrogowie, sprawił, że go kochali, wzbudził zaufanie i sprawił, że można było na niego liczyć.

Çelebi Sultan Mehmed Han zachorował podczas polowania, z którego wyszedł, gdy był w Edirne. Paraliż, który przykuł go do łóżka uświadomił o rychłej śmierci. Kazał sprowadzić swojego syna, a do czasu jego przyjazdu ukryć swoje ciało. Kiedy Sułtan zmarł ukrywano jego ciało 42 dni, następnie syn pochował go w zielonym grobowcu w Bursie. Syn Murad Khan był drugim po tronie osmańskim.

Chociaż Çelebi Mehmed spędził krótkie życie na polach bitew, przywiązywał również wagę do rozwoju kraju. Meczet, madrasa, imaret i zielony grobowiec, który zbudował w Bursie, to ważne dzieła sztuki. Medresa naprzeciw grobu została dziś przekształcona w muzeum i słynie z nazwy *** SULTANİYE *** wśród medres Bursy.

Zaraz za meczetem znajduje się ufortyfikowany bazar Bedesten, gdzie obecnie handluje się rzeczami codziennego użytku. 

I już właściwie zapuszczamy się w uliczki starówki dzielnicy Kaleıçı. Starówka jest na planie fortu rzymskiego i łatwo się tam zgubić. Dobrze jednak jest trafić na reprezentacyjną szeroką ulicę Saraçlar stanowiąca deptak Edirne ze sklepikami, kawiarniami oraz krytymi bazarami. Pozwoli nam to nacieszyć się urokami tego miasta.  

Polecam kawę i słodkości w klimatycznej restauracji MADO. również dla grup jest miejsce.  Strona na FB Cafe MADO strona główna MADO

Edirne MADO

Saraçlar Caddesi 1.VakIf İş Hanı No: 2-36 / Edirne

Telefon: +90 284 225 62 36

Spacer po deptaku  Saraçlar

Wzdłuż deptaku Saraçlar biegnie Bazar Alipaşa çarşısı - zaprojektowany również przez wielkiego architekta Sinana był również zajazdem dla przyjezdnych kupców -  karawnseraj. Bazar Liczył około 360 sklepów, a obecnie nieco ponad 100. Towar był wysokiej klasy i z uwagi na styku granic miał wielkie znaczenie. Nazywany był również Giełdą. budynek jest murowany i pokryty dachem z ołowiu.  Jest długi na 300m i poza dwiema głównymi bramami ma 4 boczne. Po środku wewnątrz zbudowano miejsce modlitewne z fontanną z ciepłą wodą do ablucji co było luksusem inżynierii w tamtych czasach.

Po wyjściu z bazaru i przekroczeniu ruchliwej dwupasmówki można dojść do zrujnowanej  wieży Macedońskiej. Pozostała jako jedna z czterech należących do murów otaczających Hadrianapolis. Pod koniec XIX wieku dobudowano drewniane piętro i wstawiono zegar. Teraz jest to wieża zegarowa zwana Millet Hour - zegar narodowy. Tereny wokół wieży stanowią park archeologiczny. Można ją zwiedzać codziennie za darmo od 9.00 do 18.00. Fajny punkt widokowy.

                                                       Millet Hour

Spacer po ruchliwej ulicy Talat Paşa i ciekawostki motoryzacji:

 

                                      TOFAS                                                           DACIA

W mieście warto zobaczyć również  Muzeum Miasta Edirne -  warto od tego miejsca zacząć, by zrozumieć historię i życie miasta. 

Warto też zobaczyć Wielką Synagogę, która jest zachowana w doskonałym stanie i bije mnogością kolorów.

Muzeum Zdrowia to perełka miasta, do której trzeba się przespacerować od wieży Macedońskiej około 1300 m przez most nad rzeką lub podjechać samochodem. Jest duży parking, także dla autobusów. 

Arabskie słowo dar al-shifa, oznaczające Dom Uzdrowienia / Zdrowia, odnosi się do szpitali w świecie islamskim. Pierwszym seldżuckim dar al-shifą w Anatolii była medresa i szpital Gevher Nesibe Medical w Kayaseri (1206). Turan Melik Dar al-Shifa 'w Sivas-Divrigi (1228) jest ozdobiony rodzajem muru niespotykanym na świecie i został wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego.

Wejście do dar al-shifa 'w Tokat, który został zbudowany w 1277 roku przez Pervance Moinuddin Süleyman i stał się znany pod imieniem ojca, prowadzi przez koronowaną bramę w stylu seldżuckim.

Szpital z okresów anatolijskich seldżuków i księstw

W dar al-shifa 'leczenie pacjentów i szkolenie lekarzy w systemie mistrz-uczeń szło w parze. Tylko Süleymaniye Külliye miał specyficzną medresę medyczną (szkołę medyczną) tuż obok szpitala. W madrasie prowadzono kształcenie teoretyczne, a szkolenie przy łóżku w szpitalu było praktyczne.

Wraz z utratą terytorium Imperium Osmańskiego, niektóre nieruchomości, z których pochodziły fundamenty, pozostały poza granicami. Pozostały dochód nie pozwalał na kontynuację pełnowymiarowych szpitali, które następnie przekształcono w schroniska dla pacjentów psychiatrycznych, znane jako Bimarhane.

Słynny lekarz-chirurg XV-wiecznej medycyny osmańskiej, Serafeddin Sabuncuoglu, spędził czternaście lat pracując w dar al-shifa 'w Amasya, który został otwarty w 1308 roku.

                           Widok wnętrza - dziedziniec

Otomańskie szpitale zostały wzniesione w stolicach Bursa, Edirne i Stambule, a także w Manisie, znanej jako miasto książąt, na polecenie Padishahs, matek sułtanów i żony Padishah Haseki Hürrem Sultan.

Przykłady innych szpitali.

           

Stuletnia misja Abdiego Ibrahima w dążeniu do doskonalenia w spotkaniu z sułtanem Bayezidem II Dar Al - Shifa Dociera do nas w latach 1498-1915.

Jedna z najstarszych Ottomańskich instytucji wciąż istnieje. Kompleks Beyazida II został ufundowany w obecności Padyszacha 23 maja 1484 roku. 

Kompleks zawiera: meczet, dwa domy gościnne, szkołę, szpital, kuchnię do gotowania zup, magazyny, łaźnię i most łączący ją z rzeką. 

Beyazid II  miał pokrywać roczne wydatki. W aktach szczegółowo określono również obowiązki pracodawców i należne im wynagrodzenia.

W  placówce zdrowotnej, której architektura i funkcje wykraczają poza epokę otwarto szpital z 30 łóżkami. Sułtan zastrzegł, że szpital powinien przyjmować chorych bezdomnych i biednych oraz chorych psychicznie.

Podróżnik turecki Evliya Chelebi zagościł w Edirne. Odwiedziwszy szpital opisał go w swojej książce  o podróżach z 1653 r. Zaskoczyło go, że leczy się tu ludzi nowoczesnymi metodami np.  muzykoterapią. 

Kiedy z biegiem czasu dochody z fundacji Beyazida II  malały, zaczęto zaniedbywać kompleks i ograniczać usługi. Po wylaniu rzeki Tundzha w szpitalu pozostali tylko pacjenci psychiatryczni, odizolowani żyli w trudnych warunkach (1866). W rezultacie instytucja stała się znana jako Edirne Lunatic Asylum (Bimarhane). 

Kiedy w 1866 roku otwarto nowy szpital w Edirne, budynek dar al-shifa 'został przeznaczony na zakład psychiatryczny i przemianowany na Edirne Bimarhane. Podczas wojny rosyjsko-tureckiej (1878) Edirne znajdowało się pod okupacją, a chorych psychicznie ewakuowano do Toptaşı Bimarhane w Istanbule. Następnie Edirne Birmarhane został naprawiony i 23 listopada 1893 r. i zaczęto przyjmować nowych pacjentów. W 1910 roku nad basenem z fontanną zainstalowano piec, a wokół niego ustawiono łóżka pacjentów. Pacjenci psychiatryczni narażeni na zagrożenie dla środowiska przetrzymywani byli w zamkniętych pomieszczeniach. 

Z czasem warunki w Dar al-Shifa uległy dalszemu pogorszeniu i zgodnie z zaleceniem dr Mazhara Osmana pacjenci zostali przeniesieni do Szpitala Francuskiego w Edirne w sąsiedztwie miasta Kıyık w 1915 roku.

W ten sposób ostatecznie zamknięto 427-letni szpital.

W swoim przewodniku po Edirne (Edirne Rehnüması) dr Rifat Osman opisał i podkreślił znaczenie i złożoność i szpitala 1929.

Ewakuowany kompleks i pozostawiony swemu losowi na wiele lat, na chwilę stał się schroniskiem dla migrantów oraz więzieniem.

Kiedy w 1974 roku powstała szkoła medyczna Edirne, kompleks służył jako pensjonat i akademik. Wniosek Dyrektora Prowincji ds. Zdrowia, dr. Ratıpa Kazancıgila i jego dziekana Edırne Medıcal Scool Profç Drç Suat Vural w 1978 r. o skierowanie Dar al-Shıfa' na muzeum zdrowia, nie przyniósł żadnych rezultatów.

Pierwszy projekt muzeum został sporządzony przez prof. Süheyl Ünver, który uznał Dar al-Shifa za bardzo odpowiedni do założenia muzeum dla Instytutu historii medycyny.

Los kompleksu zmienił się wraz z otwarciem Uniwersytetu Trackiego w 1982 roku. Z inicjatywy jego rektora prof. Dr. Ahmeta Karadeniza, dnia 14 września 1984 r. przekazano uniwersytetowi jednostki kompleksu z wyłączeniem meczetu. 

Kuchnia zupy, pensjonat i medresa organizowały programy renowacji i dekoracji ścian, których pracownicy i uczniowie wnieśli istotny wkład w renowację i dekorację Dar al-Shifa i kuchni dla zup. Prace renowacyjne zakończono w 1996 roku.

Pod rektorem prof. Dr. Osmana Inciego 10 stycznia 1997 r. powołano komisję ds. Organizacji Muzeum Zdrowia pod kierownictwem ad. Prof. Dr. Ratıp Kazancıgil. Niedługo później, 19 marca 1997r. Senat Uniwersytetu Tracji zgodził się na założenie Muzeum Zdrowia.

23 kwietnia 1997 r. w skromnych warunkach uroczyście otwarto Muzeum Zdrowia kompleksu Uniwersytetu Trackiego Bayezid II.

Stambulskie Towarzystwo Pacjentów Psychiatrycznych na podstawie rekomendacji swojego prezesa prof. Faruk Bayülkem, przyczyniło się do stworzenia sekcji historii psychiatrycznej w centralnych salach, otwartej 30 czerwca 2000 r.

Ten ważny krok, jakim było otwarcie sekcji historii psychiatrii, utorował drogę do przyznania w 2004 roku Nagrody Muzealnej Rady Europy.

Na spotkaniu nagrodzonych muzeów, które odbyło się w Muzeum Zdrowia w Dubrowniku w 2005 r., Zostało również przyjęte do Klubu Doskonałości Europejskiej Unii Dziedzictwa Kulturowego. Później w 2007 roku zdobył nagrodę za najlepszą prezentację Europejskiej Unii Kultury Heritafe.

                                    Certyfikaty: 2005 oraz 2007 

Drugi etap Muzeum Zdrowia realizowany był pod kierownictwem prof. Dr. Yener Yörük. Z listem zaręczynowym podpisanym przez prezesa Abdi Ibrahim, Nehiza Baruta i Recdocs z Univerity of Thrace, w obecności ministra zdrowia dr. Mehmet Müezzınoğlu, Abdı Ibrahım podjął się renowacji Dar al-Shıfa w warunkach współczesnych nauk muzealnych.

Abdi Ibrahim Bey był farmaceutą. Założył swoją malutką aptekę w 1915 roku. W 1919 roku powstała firma produkująca leki w Istambule, która rozrosła w Turcji i poza granicami kraju. Pierwszym lekiem był syrop wzmacniający. W tym samym czasie Ibrahim otworzył laboratorium, które ciągle się rozrastało. Po jego śmierci w 1936 roku firmę przejęła żona, co było dużym wydarzeniem jak na niezależną kobietę w Turcji. Rozwinęła firmę jeszcze bardziej.  Kolejnym następcą był syn  Ibrahim Hayri Barut, a później jego syn Nezih Barut.

Obecnie jest 96 firmą farmaceutyczną najlepiej rozwijającą się na świecie. Misja Ibrahima, a później całej firmy to " Dostarczanie leków i produktów służących zdrowiu ludzkiemu w służbie medycynie i ludzkości z pionierskimi innowacyjnymi podejściami". 

Z poczucia instytucjonalnej odpowiedzialności społecznej, Abdi Ibrahim był aktywny w dziedzinie edukacji, kultury i sztuki, społeczeństwa, zdrowia i ochrony środowiska, prowadząc takie instytucje i działania, jak szkoła podstawowa Abdi Ibrahim, szkoła podstawowa Belma Barut, projekt zdrowotny „Iron Turkey”, projekt „rozsądnego używania leków” oraz cyfrowa wystawa Van Gogha. (Tu wtrącę również i Polska się do tego przyczyniła, ponieważ w Gdańskim inkubatorze była stworzona pracownie dla wielu wybitnych malarzy świata, którzy pracowali nad tym filmem).

Decyzja o renowacji Dar al-Shifa ', części kompleksu Sultan Beyazid II, jest wynikiem  spotkania tego wyjątkowego starego szpitala z  zaangażowaniem Abdi Ibrahima w naprawę honorowego miejsca o znaczeniu ponad stu letnim.

W 2015 roku Abdi Ibrahim wyremontował Muzeum Zdrowia w Dar-al-Shifa, koncentrując się na medycynie osmańskiej od XV do XVIII wieku, udostępniając społeczeństwu historie tureckiej medycyny. Dzięki nowoczesnym i skutecznym technikom prezentacji Muzeum Zdrowia zostało przekształcone w najnowocześniejsze muzeum, powierzone przyszłym pokoleniom.

Firma Abdi İbrahim İlaç bierze czynny udział w polityce ochrony środowiska i zdobywa cenna nagrody za projekty i innowacje. Turcja jest bardzo dumna z tej firmy bo jest to jedyna, która mieści się w pierwszej 100 firm o takim obrocie PKB dla kraju.

Muzeum uzyskało: 

Nagrodę Muzeum Rady Europy 2004

Uznanie jako Najlepsze w klubie Heritage & Excellence

oraz otrzymało tytuł Najlepszej Prezentacji 2007

Trasa zwiedzania jest dość prosta, zaczynamy od prawej strony i przesuwamy się zgodnie z tym kierunkiem od numeru 1 do 27.  Pomieszczenia do zwiedzania rozpoczynają się i kończą na dziedzińcu. Wewnątrz jest wiele opisów i rycin związanych z historia i pracą w tym miejscu. Są tez ciekawe inscenizacje wykonywanych praktyk medycznych.

Plan zwiedzania kompleksu:

15 - Muzykoterapia w Dar Al-Shifa 16 - Pacjenci psychiatryczni 17 – Chirurgia estetyczna rekonstrukcji 18 – Ginekologia i położnictwo 19- Kobieta chirurg – Kupeli Saliha Hatun 20 - Zwalczanie ospy od Edirne do Europy 21 – Ogrodnictwo różane w Edirne 22 – Pijący w medycynie otomańskiej 23 –Pokój spotkań 24 – Spiżarnia 25 – Kuchnia 26 – Pralnia 27 – Fundacja Muzeum Zdrowia

14 –Ciężki przypadek pacjenta psychiatrycznego 13 – Chirurgia 12 – Choroby uszu – nosa i gardła – laryngologia 11 – Choroby oczu - okulistyka 10 – Choroby zębów – stomatologia 9 – Warsztat syropu 8 – Metody produkcji leków 7 – Podstawowe zasady medycyny otomańskiej 6 –Personel administracyjny 5 – Personel medyczny 4 – Szpital Sultana Beyazid II 3 – Sługa sułtana Beyazida II 2 – Sułtan Beyazid II - życiorys 1 – Administracja

Wchodzimy na dziedziniec, gdzie po prawej stronie mamy pomieszczenia od 1 do 6, a po lewej od 23 do 27. 

Po prawej stronie między wejściami do pomieszczeń znajdują się wnęki z fontannami. 

1                                  2

1. Fontanna z basenem rybnym unikalnym dla Edirne

odrestaurował emerytowany nauczyciel Mübeccel Korkmaz

W dniu 23.04.1997r zostało przekazane w prezencie dla muzeum.

Opis poszczególnych pomieszczeń i wystaw:

1 – Administracja  

2 – Sułtan Beyazid II - życiorys

Sułtan Bayezid II był najstarszym synem sułtana Mehmeda Zdobywcy i jego żony Gülbahar Hatun i miał być ojcem sułtana Selima Ponurego. Urodził się w Dimetoka (Didymoteicho), a w wieku siedmiu lat został wysłany do księstwa sanjak Manisa (Magnezja). W 1457 roku wraz z bratem Mustafą został obrzezany w Edirne.

W okresie jako następca tronu zajmował się kaligrafią i dokładał wszelkich starań, aby się doskonalić. Istnieją źródła wskazujące, że znał podstawy włoskiego. Jego wrażliwość religijna była silna, dlatego zapamiętano go jako świętego Bajezyda lub zakonnika. Miał spokojny charakter i spędził spokojny okres jako gubernator Amasyi. Przed przejęciem rządów Padishah nie wykazywał zainteresowania sprawami wojskowymi. Pod pseudonimem Adli (Sprawiedliwy) pisał wiersze zebrane w tapczanie.

Podczas swojego panowania Bayezid II skupiał się na uwielbieniu i dobroczynności i trzymał się z dala od wojny, jeśli nie było to konieczne. Ponieważ był bardzo zainteresowany nauką i kulturą oraz oddany im, Padishah patronował licznym poetom, rzemieślnikom i uczonym oraz poświęcił się doskonaleniu niektórych dyscyplin. Wśród celebrytów swoich czasów byli Hekimshah w medycynie i Mirim Chelebi w matematyce. Na rozkaz Padysza historycy Neshri i Idris z Bitli po raz pierwszy napisali historię Imperium Osmańskiego od jego powstania do epoki Bajazyda II, którego można uznać za inicjatora historiografii, biorąc pod uwagę, że zlecił on kompozycję te kroniki.

Bayezid II zlecił wiele projektów charytatywnych w Stambule, Edirne, Amasya, Osmancik, Geyve i Saruhan. Pierwszy akwedukt zbudowany w Stambule po okresie bizantyjskim jest jednym z jego dzieł. Do XX wieku znaczną część zapotrzebowania miasta na wodę zaspokajano za pośrednictwem wykonanych przez niego przewodów. Zbudował także trzy meczety i kompleksy edukacyjne w Amasya 91481-1486), Edirne (1484-14880 i Stambule (1501 - 1505). Tylko kompleks Bayezid II w Edirne zawiera dar al-shifa ”.

W 1481 roku Padishah założył szkołę kształcącą biurokratów państwowych, znaną jako cesarska Szkoła Galatasaray, Szkoła Sułtana lub Centrum Galatasaray. Jak opisuje Evliya Chelebi, Bayezid polował w Galata, która w tym czasie była porośnięta drzewami, i spotkał Gül babę (Ojca Róż), który sadził drzewko róży i spędzał czas na oddawaniu czci. Gül Baba wskazał pobliski szczyt wzgórza i poprosił go, aby zbudował w tym miejscu szkołę i zatrudnił absolwentów, gdy osiągną już umiejętność czytania i pisania. Bayezid II nakazał wznieść we wskazanym miejscu szkołę o nazwie Galatasaray. Galatasaray Lycee wywodzi swoje początki z opisu Evliya Chelebi.

Gül Baba

Wybuchy dżumy w latach 1492 i 1502, które spowodowały dużą liczbę zgonów, a następnie sześcioletnia susza doprowadziły do problemów społecznych. Trzęsienie ziemi w Stambule, które rozpoczęło się 10 września 1509 r., A wstrząsy następcze trwały 45 dni, zniszczyło 1070 domów i 109 meczetów i doprowadziło do śmierci ponad 5000 osób. W wyniku trzęsienia ziemi Bayezid II przeniósł się do Edirne, drugiej stolicy Imperium, którą również preferował, gdy polował.

Kiedy zmarł jego ojciec, Bayezid rozpoczął walkę o sukcesję ze swoim bratem Cemem Sultanem. 22 maja 1481 r. W wieku 35 lat wstąpił na tron. Za swojego panowania prowadził politykę pokoju i działał na rzecz dobrobytu swojego państwa. Niemniej jednak podjął kilka podbojów, aby rozszerzyć posiadłości osmańskie. W wyprawie na Mołdawię, przygotowanej z Edirne, zdobył twierdze Kilija i Akkerman 914840. W wojnie z Wenecją zdobył porty Metoni i Koroni (1498).

Ze względu na pokojową i powściągliwą politykę Bayezida II stosunki z Safawidami rozwinęły się ze szkodą dla Osmanów. Podczas gdy armia Safawidów zbliżała się do Ankary, do Rumelii przesiedlono około 16 000 osób podejrzanych o bycie szyitami. W późniejszym buncie Shahkulu (1511) Anatolia została zalana krwią.

Oprócz niezadowolenia spowodowanego Rebelią Shahkulu, między pretendentami do tronu wybuchła walka o władzę. Pod naciskiem janczarów 24 kwietnia 1512 r. Bajazyd II zostawił tron swojemu synwi Selimowi (sułtanowi Selimowi Ponuremu) i ustąpił. Opuścił Stambuł, aby udać się do Dimetoki, podróżując w miocie. Jego wiek był zaawansowany i cierpiał na dnę. we wsi Abalar niedaleko Çorlu, 21 maja 1512 r. (5 RAbi'al-Awwal 918) zemdlał i zmarł. Jego ciało zostało przywiezione z powrotem do Stambułu i pochowane w cmentarzysku Bayezid Mosue, które sam zbudował.

Sułtan Bayezid II miał czterech synów: Ahmeda, Korkuda, Selima i Shahinshaha. Najsilniejszym kandydatem do tronu był Pince Ahmed. Można powiedzieć, że mianowanie księcia Korkuda, który przez pewien czas sprawował regencję, na gubernatora Antalyi, Menteşe i Latakii, o wartości „dwadzieścia dwa razy sto tysięcy plus trzydzieści pięć tysięcy dziewięćset srebrnych monet”.

Po swoim ojcu Mehmedzie Zdobywcy, sułtan Bajazyd II wniósł wielki wkład w przebudowę Stambułu na miasto tureckie. Zwłaszcza po silnym trzęsieniu ziemi w 1509 roku sprowadził do Stambułu budowniczych, cieśli, murarzy i wysokiej jakości materiały budowlane, praktycznie odbudowując w ten sposób miasto. Podczas swojego panowania ustanowił tożsamość architektoniczną i ukształtował Stambuł w stolicę osmańską.

3 – Sługa sułtana Beyazida II

4. Szpital  Sultana Beyazid II

Sułtan Bayezid II Dar al-Shifa 'składał się z dwóch połączonych ze sobą dziedzińców i trzech części tworzących właściwy szpital. Na pierwszym dziedzińcu (Birun) znajdowało się sześć sal, w których lekarze, okuliści i chirurdzy dokonywali pierwszych badań pacjentów (poliklinika). W niektórych pokojach izolowano pacjentów psychiatrycznych. Na lewo od podwórka znajdowała się pralnia, spiżarnia i kuchnia. Kuchnia przygotowywała posiłki dla pacjentów, a personel jadał posiłki w jadalni.

Znaczenie sułtana Bayezida II Dar al-shifa 'jako Architektura otomana dar al-shifa została zbudowana jako kwadrat z czterema sklepionymi pomieszczeniami lub na wzór prostokątnej madrasy wokół dziedzińca. w Edirne po raz pierwszy opracowano nową architekturę szpitala, opartą na funkcjach budynku, ze scentralizowanym systemem w kształcie sześciokąta. Ten scentralizowany system pojawił się w XIX-wiecznej Europie i Ameryce i był stosowany w szpitalach, takich jak St.Elisabeth Gasthuis w Arnhem (1878), Philadelphia Presbyterian (1885) i John Hopkins (1889). Inne niezwykłe cechy Sultan Bayezid Ii Dar al-Shifa 'to doskonała akustyka i zastosowanie okulusa do wentylacji.

Kiedy szpital został otwarty, było tam wydzielone miejsce do produkcji leków, początkowo zwane Szurupanem (warsztat syropu). Dwa razy w tygodniu biedni uczęszczający do szpitala otrzymywali leki z tego warsztatu. Bajazyd II przeznaczył 203 srebrne monety na codzienne wydatki. Wśród personelu szpitala, kierowanego przez lekarzy Sinana i Ahi chelebi, byli lekarze-poeci, tacy jak Nasuhi, ata czy Abdülbaki Shifai, oraz lekarze-pisarze, jak Kahvecizade.

Zazwyczaj osmańskie kompleksy külliye były zlecane przez Padishahs i członków dworu, a także ministrów i wysokich rangą urzędników państwowych (beys, pashas) i zamożne osoby jako dzieła charytatywne mające służyć społeczeństwu. Ósmy osmański kompleks külliye obejmuje hispital (dar al-shifa ').

Zbiór instytucji usług społecznych, edukacyjnych i kulturalnych związanych z meczetem, w tym madrasa, biblioteka, kuchnia z zupami, szkoła podstawowa, łaźnia, zajazd, fontanna, zadaszony bazar, szpital lub pensjonat, nazywano „küllıye” lub „ imaret ”.

Znane są trzy akty zaufania dotyczące założenia kompleksu sułtana Bajazyda II, pochodzące odpowiednio z lat 1487, 1490 i 1493. Ten z 1487 roku, napisany po arabsku, powstał jeszcze w trakcie budowy külliye. Dokument z 1490 r. W języku tureckim jest oficjalnym, oryginalnym aktem własności. Wymienia szczegółowo nieruchomości powierzone fundacji, a także wydatki na poszczególne składniki kompleksu i wynagrodzenia personelu. Dochód fundacji w momencie jej powstania wynosił 789 930 srebrnych monet (akçe), które w drugiej połowie XVI wieku wzrosły do 1.552.131 srebrnych monet.

1 maja 1484 Bayeid II przybył do Edirne, aby zakończyć przygotowania do Wyprawy Mołdawskiej. Kiedy powiedziano mu, że miasto potrzebuje szpitala, zdecydował się zlecić kompleks külliye zawierający dar al-shifa. Do budowy wybrano „miejsce jak ogrody raju” nad brzegiem rzeki Tundzha. Sam Padyszach uczestniczył w ceremonii wmurowania ziemi 23 maja 1484 r. (26 Rabi 'al-Akhir) i nakazał zabić zwierzęta ofiarne. Cieszył się także notablami i szejkami z miasta i cieszył biednych, rozdając im ubrania i prezenty.

Wewnątrz kompleksu külliye znajdziemy meczet, na jego wschodnim i zachodnim froncie dwa pensjonaty, madrasę, szpital, kuchnię zupy (jadłodajnię), magazyny, a poza murami dziedzińca łaźnię (dla kobiet i mężczyzn) oraz most . Most został zbudowany, aby połączyć külliye z rzeką. Fontanna po zachodniej stronie bramy prowadzącej na dziedziniec została zamówiona przez Sinana Agha w 1670 roku.

Według napisu nad bramą koronną meczetu, kompleks ukończono w 1488 r. (893). Külliye zostało wzniesione na obszarze o powierzchni 22 000 metrów kwadratowych i chociaż ogólnie przyjmujemy, że kompleks został zbudowany przez Mimara (architekta) Hayreddina, na czele z nazwiskami Mimar Yakub Shan bin Sultan Shan i Mimar Kemaleddin ome.

Kuchnia zup ( dla ubogich)  po wschodniej stronie meczetu składa się z dwóch budynków z odpowiednio 12 i 11 kopułami. Kuchnia dla zupek składa się z kuchni, piekarnika, jadalni, warsztatu świec, kuchni cukierniczej, spiżarni, magazynu, stajni i podobnych konstrukcji. 95 pracowników külliye, w tym 21 pracowników szpitala, spożywało posiłki w kuchni. Roczne wydatki na kuchnię obliczono na podstawie kalendarza hegira / księżycowego z 354 dniami. Oprócz 30 dni Ramadanu, w 322 dni codziennie podawano zupę z kłusaków, ryżu lub pękniętej pszenicy. W Ramadanie, w dwa najwyższe święta religijne oraz w 50 piątki w roku, a także w noce Berat, Mawlid i Raja'ib oraz w dzień Ashury przygotowywano pudding ryżowy. W noce Ramadanu przygotowywano również chałwę i bakławę. Pierwszego dnia każdego miesiąca jadano obiady dla pracowników w mieście. Roczne spożycie ciecierzycy wyniosło około 450 kg. Do posiłków używano baraniny. Na zakup owoców oraz produkcję dżemów i pikli przeznaczano corocznie 5000 srebrników. Chleb wypiekano we własnym piecu kuchennym.

Madrasa obejmuje kompleks do nauki z 18 celami studenckimi (pokojami). Na jego wschodniej ścianie antresola w kształcie balkonu to biblioteka. Evliya Chelebi jest jedynym źródłem stwierdzającym, że ta madrasa zapewniała medyczną edukację. Akt fundacji nie wskazuje na ten fakt. Wiadomo jednak, że szpitale szkoliły lekarzy w systemie mistrz-czeladnik, a wśród książek, które Bayezid II przekazał madrasie, znajdowały się dobrze znane podręczniki medyczne, takie jak Zahire-i Harzemşahi i Şıfaül-Eskam, co sugeruje, że obok prowadzono tam lekcje religii, wykształcenie medyczne. Dziś madrasa służy jako muzeum.

Pensjonat, który można potraktować jako pierwsze zastosowanie zakwaterowania w szpitalu, składał się z ośmiu pokoi, w których osoby na rekonwalescencji, podróżnicy lub bezrobotni spędzają trzy dni, a pod koniec trzeciego dnia musieli opuścić kwaterę. Po otwarciu dostarczono administracji 30 materacy z dziesięcioma dużymi i dwudziestoma małymi skórzanymi poduszkami, które z jednej strony przykryto suknem, z drugiej skórą, aby odpychać brud.

Wydatki kompleksu pokrył dochód z nieruchomości przekazanych przez II Bayezida. Administracją kompleksu kierował powiernik odpowiedzialny za zarządzanie fundacjami. Powiernik wydawał wydatki, płacił pensje, nadzorował pracowników oraz zajmował się konserwacją i naprawami.

Külliye posiadali łaźnię parową zwaną „Dual Hamam”, która służyła kobietom i mężczyznom. W określone dni tygodnia można było z niego korzystać personel külliye i pacjentów, w pozostałe dni był otwarty dla publiczności. Dochód z kąpieli trafiał do kasy fundacji. Miejsce, z którego woda była podnoszona przez koło wodne. Budynek łaźni już nie istnieje.

5. Personel medyczny:

Personel „dar al-shifa” został określony w akcie powierniczym z 1490 r., Zawierającym opis ich obowiązków, wymagane kwalifikacje zawodowe i cechy moralne oraz wysokość wynagrodzenia. Szpital został otwarty z ordynatorem (ra'is -i Atibba'), dwoma lekarzami ogólnymi, dwoma okulistami, dwoma chirurgami, narkomanem i szlifierką oraz czterema szpitalnymi, w sumie dwanaście osób pracowało jako personel medyczny.

Ordynator

W bimaristanie, aby służyć każdemu wiernemu biednemu człowiekowi dotkniętemu chorobą, zostanie przydzielonych trzech troskliwych lekarzy, którzy zostaną wybrani na dyrektora (ra'is). Naczelny lekarz będzie zręczny i zdolny, znający zasady sztuki medycyny, dojrzały, dobrze wychowany i biegły. Będzie starannie wykonywał powierzone mu usługi i codziennie otrzymywał 30 srebrnych monet (akçe), 900 monet miesięcznie.

Okulista 

Dwóch w pełni wyszkolonych lekarzy okulistów, którzy dobrze znają warstwy oka, potrafią usunąć chorobliwą zasłonę (ukrwienie powierzchowne utrudniające widzenie; łuszczka), biegle posługują się igłami zaćmy, znają wszystkie choroby oczu, otrzymają 7 srebrników monet dziennie, 210 monet miesięcznie za swoje usługi.

Chirurg

Dwóch doświadczonych chirurgów, których prace chirurgiczne  są powszechnie uznawane, a ich umiejętności dobrze znane, którzy są niezawodni w dziedzinie chirurgii (leczenie rannych) i z szybką precyzją, otrzymają dziennie 7 srebrnych monet, 210 monet miesięcznie

Zastępcy ordynatora 

Dwóch lekarzy skonsultuje się ze swoim głównym lekarzem w sprawie usług, które zostały im powierzone, będzie wykonywać te usługi w sposób właściwy i ostrożny, unikając wszelkiej zdrady zaufania; każdy z nich otrzyma 10 srebrnych monet dziennie, 300 monet miesięcznie za swoje usługi.

Sanitariusze 

Aby odpowiednio zaspokoić potrzeby pacjentów przebywających w dar al-shifa 'wymagających leków, czterech sanitariuszy będzie leczyć pacjentów dobrowolnie, rozmawiać z każdym pacjentem w tajemnicy, jak również publicznie i nigdy nie zaniedbuje świadczenia niezbędnych usług w nocy i dzień i wypełniaj je wiernie i słusznie bez winy; otrzymają 3 srebrne monety dziennie, 90 srebrnych monet miesięcznie

Osoby mieszające leki zwane młynkami do leków  i "syropy"  - wytwórcy  syropów/sorbetów.

Kiedy dar al-shifa się otworzył, wszystkie procesy związane z mieszaniem i rozdrabnianiem leków odbywały się w jednym miejscu. W 1617 r. Przygotowywanie leków przydzielono do dwóch odrębnych zawodów: syropu i młynka do leków, przy czym w sumie zatrudniono cztery osoby. Młynki uważano za pomocników wytwórców syropów, a ich pensja była o połowę niższa od tych ostatnich

W chwili inauguracji w służbie zdrowia było 12 osób, które w 1617 r. zwiększono do 16. Liczba lekarzy pozostała bez zmian, ale tytuły zmieniono na seretıbba (ordynator), tabib-i sani (pierwszy zastępca ordyntatora) , oraz tabib-i salis (drugi zastępca ordynatora). sercerrah (główny chirurg) został wyznaczony na kierownictwo obu chirurgów. w pierwszych latach dar al-shifa 'jedna osoba bez tytułu mieliła substancje używane do produkcji narkotyków, a także przygotowywała syropy. Około 200 lat później, w 1617 roku, dar al-shifa 'zatrudniał dwóch şerbeti (wytwórców syropów) i dwóch edviye-kub (młynek do narkotyków). Ten wzrost liczby personelu medycznego wskazuje na wzrost liczby pacjentów w czasie.

Zarobki pracujących lekarzy:

6. Personel administracyjny

Zarządzającym jest superintendent - nadzorca, któremu podlega 10 stanowisk pracy. Ta funkcja została wprowadzona w 1617 roku. 

1. Skryba - urzędnik to ktoś, kto zna się na prowadzeniu rachunków, będzie szczegółowo rejestrował codzienne wpływy i wydatki, rejestrował łóżka, przybory kuchenne, sprzęt i wszystko, co konieczne, bezbłędnie; będzie otrzymywał 4 srebrne monety dziennie, 120 monet miesięcznie za swoje usługi.

2. Majordomus  - zarządca służby "Zrobi wszystko, co jest potrzebne do leczenia pacjentów w bimarhanie (części szpitalnej), będzie wierny, rzetelny i posiadający wiedzę na temat swojej pracy. Będzie wiedział, jak rozróżniać zioła używane do produkcji narkotyków, między tymi dobrymi i złymi oraz między ziołami nieświeżymi i świeżymi, i będzie kimś wyróżniającym się przy zakupie sprzętu. Za swoją uczciwą i poprawną pracę będzie otrzymywał 4 srebrne monety dziennie po 120 monet miesięcznie ”

3. Zaopatrzeniowiec - Odpowiada za przechowywanie suszonych i świeżych ziół używanych do produkcji leków oraz substancji, takich jak syropy, pasty i tabletki sporządzone z niektórych innych produktów, w spiżarni dar al-shifa ”. Będzie niezawodny, będzie uważał na oszustwa lub wykroczenia i zrobi wszystko, aby usługa przechowywania była wykonywana zgodnie z zasadami, za które otrzyma 4 srebrne monety dziennie, 120 monet miesięcznie.

4. Służący - eunuch, za wikt i opierunek

5.Sprzątacz - za wikt i opierunek

6. Obsługa pralni. Bezbłędnie wyczyści kaftany pacjentów i pacjentów psychiatrycznych (dimag-i mu'telin) i wszelkie inne przedmioty wymagające czyszczenia i otrzyma 3 srebrne monety dziennie, 90 monet miesięcznie.

7. Portier - Otworzy i zamknie mocne, rzeźbione drzwi dar al-shifa, będzie uważnie obserwować i chronić pomieszczenie, opiekować się naczyniami i obserwować, czy młodzi pacjenci psychiczni są agresywni, otrzymując 3 srebrne monety dziennie, 90 monet miesięcznie

8. Fumigator - osoba służąca do dezynfekcji i dezynsekcji. Osoba moralna, która uspokaja umysły pacjentów rano i wieczorem poprzez umiejętne stosowanie kadzideł. Dokładnie wyczyści toalety i otrzyma 3 srebrne monety dziennie, po 90 monet miesięcznie

9. Kucharz - Będzie miał doświadczenie w sztuce przygotowywania dań głównych, słodyczy i marynat odpowiednich dla pacjentów na zlecenie lekarzy. Dwóch doświadczonych kucharzy, czystych i sprawnych, otrzyma po 3 srebrne monety dziennie, po 90 monet miesięcznie.

10.Opiekun toalety - był odpowiedzialny za sprzątanie toalet. Pracował za jedzenie i nocleg.

7 – Podstawowe zasady medycyny otomańskiej

Medycyna turecka i otomańska 

Medycyna otomańska preferowała wenecki teriak (theriaca Veneta), zwany „tiryak-ı ekber”, który był przygotowywany według receptury Andromacha. Teriak ten był importowany i produkowany przez lekarzy otomańskich. Dwa preparaty z różnymi składnikami, tiryak-ı bershaise, były uzywane przeciwko ukąszeniom węży i jadowitych owadów i przypuszczano, że zwiększają one odporność organizmu.

Przez wieki teriak był używany jako antidotum na trucizny i jako lek zdolny do leczenia wszystkich stanów chorobowych. Zakłada się, że został po raz pierwszy przygotowany przez króla Pontus, Mitrydatesa Eupatora (132-63 pne). Z obawy, że zostanie otruty jak jego ojciec, Mithridates uciekł w góry i przez siedem lat badał trujące zioła, aby przygotować złożony lek zapobiegający zatruciom. Ten preparat był znany jako Mithridaticum i zawierał 48 leków. Jego receptura została później zmodyfikowana przez rzymskich lekarzy. Najsłynniejszym z nich był Andromach, lekarz Nerona (r. 54-68), który dodał do receptury mięso węża.

Wyprodukowany w Wenecji „tiryak-ı faruk” był również nazywany „tiryak-ı altunbaş” (teriak o złotej głowie) od nazwiska złotego lwa na pudełku. Na paczkach teriaków sprzedawanych przez zielarzy na bazarze korzennym widniały tureckie napisy.

Słynny otomański lekarz - chirurg Sherefedin Sabuncuoğlu leczył swoich pacjentów własnoręcznie wykonanymi teriakami. W swojej książce Mücerrabname, wyjaśnił, że tabletki tiryak-ı berşaıse mają dobry wpływ na pacjentów, którzy cierpieli na gorączkę, omdlenia lub halucynacje. Próbował też narkotyku na kogucie i na sobie. 

Możemy nazwać to pierwszymi eksperymentami toksykologicznymi w tureckiej historii medycyny.

"Pewnego dnia przybył zaklinacz węży, który chwalił się, że ma żmiję z silną trucizną. Połknąłem trochę teriaka, który wcześniej przygotowałem. Idź po swojego węża, powiedziałem. Poszedł i przyniósł węża. Wziąłem go z jego rak i przyłożyłem do lewego środkowego palca, żeby mnie ugryzł. Następnie wypiłem sorbet zrobiony z tego samego teriaka i nałożyłem go także w miejscu, w którym ugryzł wąż. W okresie działania trucizny nie było żadnych zmian w palcu ani nigdzie indziej w moim ciele. "

8 – Metody produkcji leków

Metody przygotowywanie leków:

W produkcji leków Turcy używali metod, które medycyna islamska nabyła od starożytnych cywilizacji. Minerały zostały sproszkowane i oczyszczone przez zanurzenie w wodzie. Wyciskano soki z ziół leczniczych i niektóre owoce oraz ekstrahowano oleje. Jedną substancję sprowadzono do pewnego poziomu, inne zebrano z piany. Inne często stosowane metody to gotowanie na żużlu lub prażenie leków w zlewce w ogniu. Karbonizacja w ogniu, kalcynacja i redukcja do popiołu były procesami częściej stosowanymi w przypadku nieorganicznych leków dla zwierząt. Część medykamentów przywieziono także z Egiptu i Chios.

Liście niektórych roślin farmaceutycznych zebrano po wysuszeniu w cieniu. Przez napar (moczenie suchych kwiatów i liści we wrzącej wodzie) oraz wywar (filtrat z ugotowanych korzeni i skórki) przygotowywano substancje czynne z ziół leczniczych w postaci pitnej. Niektóre leki były rafinowane przez destylację, przy użyciu różnych alembików. w ten sposób olejek różany i woda różana zostały wyprodukowane przez destylację w alembiku.

Tabletki formowane

Leki w proszku przepisane przez lekarza ugniatano wodą różaną w ciasto i wlewano do specjalnych foremek. Tabletki wyjmuje się następnie z formy i suszy w celu przechowywania. W razie potrzeby pacjenci byli albo zmuszani do ich połykania, albo do rozpuszczania w wodzie i picia roztworu. Tabletka przepisana przez głównego lekarza Hayatizade Mustafę Feyzi Efendi zawierała rabarbar, cynamon, gumę mastyksową, kurkumę chińską, bursztyn, piżmo, balsam Gilead, mirrę mekkańską, biały pieprz, opium i wodę różaną. Na wielu  tabliczkach rzucano, uzdrawiające zaklęcia, takie jak „ya alimenbi hali aleyke ittkali” (ufam Tobie, który znosisz mój stan zdrowia) lub „amel-i rahCatü'l-ervah” (wytwarzający spokój umysłu). Dziś na wielu tabletach widnieje odciśnięty emblemat firmy produkcyjnej (2015).

Leki przyjmowane doustnie występowały w różnych formach, takich jak pasta, tabletki, syrop / sorbet, wywar, teriak (antidotum), środek przeczyszczający, pastylka, płyn do płukania gardła lub słodycze. Na skórę nakładano maści, maści do stosowania zewnętrznego, proszki i plastry. W przypadku niektórych chorób stosowano czopki, lewatywy i kąpiele lecznicze. Receptury zmieniają się na przestrzeni dziejów i nie przetrwały żadne ostateczne formuły.

W skład wielu leków wchodziły olejki z pachnących kwiatów, takich jak róża, fiołek, hiacynt, lilia czy goździkowiec, wraz z olejkiem zebranym z pnia melisy. Pasty zwykle zawierały różne leki z różą i miodem. Zostali zapamiętani pod imionami tych, którzy odkryli użycie jednego ze swoich składników lub całej pasty.

                                    zbieranie oleju z drzewa balsamowego

Bursztynowe tabletki

Bursztynowe tabletki były używane jako kordiały, przystawki, środki trawienne, a zwłaszcza jako afrodyzjaki. Na tych bursztynowych tabliczkach znajdujemy napisy, takie jak „mashallah, sıhhat-bad” (jeśli Bóg pozwoli, zdrowie może przyjść) lub „afiyet-bad, ya hafız” (dla dobrego zdrowia tego, który nauczył się Koranu na pamięć), lub motywy zwierzęce takie jak mrówki, skorpiony czy orły.

9 – Warsztat syropu

W Pałacu Topkapi znajdowała się kuchnia ze słodyczami (helvahance), w której przygotowywano nie tylko desery, cukierki, słodycze (helva) i dżemy, ale także pasty, słodycze i inne lekarstwa. Rejestr Helvahane zawiera receptury na 186 leków, które były produkowane w latach 1608-1767.

Syropy nazywano zwykle sharabem lub sorbetem. Syrop z pigwy był zalecany na bóle wątroby i nudności. Syrop fioletowy, stosowany przy zapaleniu opłucnej, zapaleniu płuc i chorobach nerek lub pęcherza, wytwarzano przez gotowanie świeżych lub suszonych fiołków przez jeden dzień i jedną noc, ugniatanie i wyciskanie zredukowanej masy z przefiltrowaną wodą i cukrem, którą następnie wlano do szklanych słoików.

Odważnikami do gram były mosiężne pierścienie z pieczęcią kontrolną sułtana rządzącego i datownikiem roku kontroli. Używano również ośmiokątnych obciążników lub elementów z większą liczbą powierzchni i uchwytów.

Jednostką objętości była filiżanka (kaden / kase) zawierająca 160 gramów ziaren.

Z różnych kwiatów i owoców wytwarzano rodzaj dżemów zwanych murabba (konfekcja), do spożycia z piżmem i wodą różaną z szafranem. Dżemy różano-cytrynowe polecano przy schorzeniach żołądka i jelit, konfitury z pigwy przy niestrawności, konfitury z marchwi przy osłabieniu nerek. Do jednej mikstury przygotowanej w Pałacu Topkapı użyto jęczmienia hiacyntu jujube i trzech rodzajów kwiatów lilii wodnej.

Minerały, z których wytwarzano leki

Stanowisko wagowe - odmierzanie precyzyjne składników 

Stanowisko ucierania składników w moździerzu

Pasty i leki szpitalne opisane przez Evliya Chelebi.

Dwa razy w tygodniu, kiedy otwarto warsztat pasty, wszyscy chorzy mieszkańcy Edirne przyjeżdżali do Dar al-Shifa i otrzymywali pasty, aby złagodzić dolegliwości zdrowotne. Leki roślinne, takie jak gałka muszkatołowa, kardamon, imbir nie są brane pod uwagę. Za sporą ilość kebbadu (słodycz z pokrojonej w plasterki dużej i miękkiej cytryny przypominającej cytrynę) nigdy nie pobiera się opłaty. Dyrektor fundacji umieścił na drzwiach szpitala napis: „Jeśli zdrowy człowiek zabiera choćby jeden karat tych leków, może zachorować i ponieść klątwę, która spadła na Pbaraoba i Krezusa ”.

Kiedy otworzono Dar al-Shifa, była jedna osoba zatrudniona do mielenia narkotyków i gotowania syropów. Od 1617 r. Cztery osoby pełniły funkcję kucharza syropu (şerbeti) i osoba do mielenia leków (edviye-kub), obecnie definiowanych jako dwa odrębne zawody. Podczas gdy şerbeti produkował leki, edviye-kub wspierał go, przygotowując składniki.

Po otwarciu Dar al-shifa 'istniało oddzielne miejsce do produkcji leków, początkowo zwane kuchnią syropową (Şuruphane), później warsztat pasty (Meacin Karhanesi). Miejsce to było otwierane dwa razy w tygodniu w celu dystrybucji leków dla biednych pacjentów. Kuchnia syropowa, która reprezentowała pierwszą aptekę szpitalną w 1490 roku, otrzymała sprzęt: „Do destylacji wody różanej i innych esencji, trzy piece (alembiki) wykonane z ołowiu, naczynia do gotowania syropów, narkotyków, past, syropów, olejów i syropów personelu kuchennego ”.

10 – Choroby zębów – stomatologia

Jeśli chodzi o choroby zębów, to otomańskie książki medyczne dotyczą głównie bólów, a jeśli nie można było złagodzić bólów zębów lekami o różnym składzie, stosowano kauteryzację. zwrócono uwagę na higienę jamy ustnej, oczyszczono kamień nazębny i płytkę nazębną oraz stosowano wybielacze.

Chirurdzy otomańscy woleli rozdrabniać zepsute zęby za pomocą ostrych leków i usuwać je w ten sposób; gdyby to nie miało zastosowania, wyciągaliby je szczypcami. Nadmierny wzrost dziąseł zostałby wycięty nożyczkami, a korzenie pozostające w szczęce zostałyby usunięte. Różne choroby dziąseł, takie jak krwawienie, recesja, obluzowanie lub swędzenie, były leczone różnymi lekami.

Instrumenty do wyrywania zębów i usuwania korzeni zębowych - dłutowanie.

W XV wieku Serefeddin Sabuncuoglu skonsolidował luźne przednie zęby, zakładając podwiązanie ze złotą lub srebrną nicią. To samo zastosowano w celu naprawy utraconych zębów. Słyszano również, że niektórzy eksperci zastąpili usunięte zęby protezą wykonaną z kości bydlęcych.

"Jeśli przednie zęby osoby są luźne, są podwiązywane złotą lub srebrną nicią. Najlepiej związać je złotą nicią, ponieważ złoto nie matowieje. Złota nić przechodzi między zdrowe zęby i owija się wokół luźnego zęba. Końce (nici) są łączone i przywiązywane do zdrowego zęba. Następnie część zabiegu powtarza się od tyłu od zdrowego zęba. Jeśli ząb wypadł i poluzował się, w ten sposób zostanie umieszczony i przez podwiązanie zintegrowane z łukiem zębowym. Słyszeliśmy, że doświadczeni specjaliści używali zębów z kości bydlęcej ”.

Kauteryzacja na ból zęba

„Lecz ból zęba lekami; jeśli nie przyniesie to skutku, zastosuj kauteryzację. Istnieją dwa rodzaje kauteryzacji, jeden z użyciem tłuszczu i jeden z ogniem. Wrzący tłuszcz kilkakrotnie nałożyć na bolący ząb. Za każdym razem pozostawić bawełnę na zębie, aż ostygnie. Do kauteryzacji z ogniem użyj rurki (ünbube) z grubej miedzi lub żelaza, umieść ją na zębie rozrzażoną do czerwonego. Wykonawszy to kilka razy, utrzymuj usta pacjenta wypełnione czystym olejem przez godzinę. Ból zęba minie tego samego lub następnego dnia.

11. choroba oczu - okulistyka 

12 – Choroby uszu – nosa i gardła – laryngologia

Jeśli chodzi o ucho, otomańskie teksty medyczne dotyczą takich problemów, jak bóle, percepcja hałasu, swędzenie, robaki, nieczystość, usuwanie ciał obcych lub utrata słuchu.

W przypadku nosa leczy się raka, utratę węchu (brak węchu), brzydkie zapachy (ozena), polipy i brodawki oraz krwawienia z nosa. 

Uwzględniając jamę ustną i gardło, wyjaśniane są choroby i terapie, takie jak operacja wędzidełka i ranuli językowej oraz zapalenia opuszki i migdałków (zapalenie migdałków). 

Usuwanie migdałków

Dużo miejsca poświęca się kwestiom takim jak wysysanie gardła czy usuwanie kości i innych ciał obcych. 

Usuwanie ciała obcego z gardła

Do szycia ran w uchu, nosie lub wargach używa się igły z jedwabną nicią.

Szycie ucha po urazie

Usuwanie guzka na wardze

Operację migdałków (wycięcie migdałków) wykonywano, gdy migdałek stawał się biały. Asystent chirurga przytrzymuje język za pomocą szpatułki, a chirurg miał pociągnąć i przeciąć migdałek specjalnymi szczypcami (sınnare). Po usunięciu obu migdałków pacjent miał przepłukać gardło zimnym roztworem octu. W przypadku krwawienia, jako roztwór do płukania gardła stosowano miksturę ze skórki granatu i liści mirtu. Jeśli w tchawicy pojawiła się masa utrudniająca oddychanie, należy wykonać otwór w trzecim lub czwartym pierścieniu (tracheotomia), aby umożliwić pacjentowi oddychanie. 

Tracheotomia

W przypadku wola (scrofula) guz powstały w gardle był resekowany wraz z osłonką i usuwany.

usuwanie wola 

Leczenie polipów i migdałków nosa

„Wyciąga się szczypcami polip z nosa i usuwa go lancetem. Wlej ocet lub wino do nosa. Jeśli pacjent wyczuwa wstawiony przedmiot, oznacza to, że tkanka została oczyszczona. Jeśli nie może, wiedz, że są migdałki w nozdrzu. Instrument nie może ich dosięgnąć. Użyj grubej lnianej nici i zrób węzeł w częstych odstępach, zawiąż jeden koniec w węzeł i włóż go do nosa pacjenta sondą. Gdy koniec nici znajdzie się w nozdrzu, pozwól pacjentowi wykonać wdech tak, aby nić dostała się do jego ust. Następnie przytrzymaj oba końce nici i przesuwaj ją tam i z powrotem, aby oczyścić nozdrza węzłami. Włóż czopek z maścią do nozdrza i pozostaw go tam na trzy dni. Następnie włóż cynową rurkę i pozostaw na kilka dni. Jeśli potrzebne są środki pochłaniające wilgoć, zrób rurkę ze srebra lub miedzi, taką jak lejek, włóż ją do nozdrza i wdmuchaj desykanty. "

Przedmuchanie nosa po usunięciu polipa z nosa.

13 – Chirurgia

W XVII wieku każda widoczna masa na zewnątrz ciała była domeną operacji. Te wzrosty były znane jako obrzęki lub guzy. Masy te sklasyfikowano zgodnie z ich charakterystyką kliniczną. Te, którym towarzyszyło ciepło, zmiana koloru (zaczerwienienie), ból nazywano ropniami, lecz nie od razu leczono, lekarze czekali, aż ropień dojrzeje, a następnie otworzy się i opróżni.

Ropnie pod pachami

Stałe lub torbielowate masy, które nie wykazywały podwyższonej temperatury, zaczerwienienia i bólu, były zwykle nazywane sil'a. Otomańskie teksty chirurgiczne donosiły, że guzy te były podobne do ciecierzycy, gdy zostały po raz pierwszy wykryte, ale mogły urosnąć do rozmiarów melona. Tego rodzaju narośl usuwano chirurgicznie. Guzy pod pachami wycinano na kształt półksiężyca i po całodziennym tamponowaniu starą bawełną pokrytą maścią.

Usuwania ropnia pod pachą

Operacja tłuszczaka na plecach

Jeśli na plecach jest guz tłuszczowy, włóż wiertło w miękkie miejsce i zanurz instrument powoli, obracając się w głąb. Po zejściu na dno wyciągnij go. Jeśli substancja na wiertarce jest mokra, niezależnie od jej koloru, należy ją odciąć. Jeśli substancja nie przywiera do wiertła, wiedz, że jest tłusta. Wykonaj nacięcie w kształcie krzyża i oderwij skórę hakiem. Nie rozdzieraj tuniki znajdującej się w tłuszczu. Jeśli to zrobisz, usuwaj go stopniowo. Jeśli kawałek pozostanie, odrośnie. Jeśli nie możesz go usunąć w całości, wypełnij przestrzeń żrącą maścią i przykryj rozcięcie maściami i lekami łączącymi, aby pacjent został uratowany. Jeśli guz jest duży, po ekstrakcji zszyć ranę ”.

Usuwanie tłuszczaka na plecach

14 –Ciężki przypadek pacjenta psychiatrycznego

15 - Muzykoterapia w Dar Al-Shifa

Muzyka niejako wywodzi się z krajów arabskich, gdzie artyści korzystali z okrawy posiadającej więcej niż 8 dźwięków. Dla ucha Europejczyka bardzo trudne do wychwycenia. Ogólnie odbieramy to jako miałczenie kotów, piszczenie i zawodzenie. Występuje jako zgrzyt i chaotyczne łączenie dźwięków.

Opis poszczególnych muzyków i instrumentów od lewej do prawej. 

Neyzen - Flecista, poeta, mistrz satyry. Przykład muzyki: Ney

Ney

Zurnazen. Zurna to taka drewniana trąbka mająca dźwięki ,które nas irytują i są charakterystyczne dla kraju arabskiego, a później Tureckiego .

Przykład muzyki Zurma

Zurma

Çengi - instrument strunowy. Zbliżona nazwa do cęgi, czyli kombinerki. Rodzaj harfy. Ceng.

Hanende - Śpiewający  pomocnik.

Defzen - Tef - tamburyn. Przykład gry współczesnej na tamburynie Tamburyn

Kabak kemane - instrument strunowy smyczkowy kabak kemane

Mıskal - piszczałki - fletnia Pana znana nam bardziej jako instrument Indiański.  Fletnia pana 

Rebabi - instrument strunowy smyczkowy. Rebabi

Santuri - Santur to indyjski instrument strunowy przywędrował do Turcji z Persji. Współczesna gra Santur

A teraz bonus przykład współczesnej muzyki na dawnych instrumentach:)

Ottoman Techno

Ottoman techno  połączona z rapem Ottoman techno & RAP

Efekty trybów stosowanych metod makam w ludzkim umyśle - linii melodycznych stosowanych w muzyce arabskiej. Są to skale wykorzystujące ćwierćtony, modelujące i intonacje.

Rast Makam: daje poczucie radości i spokoju Rast makam

Rehavi Makam: wyzwala myśl o wieczności Rehavi makam

Kuçek Makam: daje poczucie melancholii, smutku i żalu Kucek makam

Büzürg Makam: wywołuje uczucie strachu Buzurg makam

Isfahan Makam: daje poczucie bezpieczeństwa Isfahan makam

Uşşak Makam: wywołuje chęć śmiechu Ussak makam

Zirgule Makam: usypia Zirgule makam

Saba Makam: dodaje odwagi i siły Saba makam

Buselik Makam: wywołuje poczucie siły i mocy Buselik makam

Hüseyni Makam: daje spokój i wygodę Huseyni makam

Hicaz Makam: daje skromność Hicaz makam

Współczesna szkoła nauki metod makam np. Saba makam lub Hicaz Makam

Te fragmenty pokazują nam na czym polegają linie melodyczne. Mają zazwyczaj pewien szkielet i są powtarzalne. Można je wykonywać na różnych instrumentach pojedynczo lub w zespole oraz przy użyciu głosu o różnej barwie. Sprawni znawcy odróżniają bez problemu makamy. Niestety nie ma w nich stałej rytmiczności., choć są pewne zasady. Krótko mówiąc trzeba to poczuć:) Nawet w Turcji uczą się wiele lat by być wybitnym makamistą jeśli tak mogą powiedzieć. 

By zrozumieć makamy polecam wybrać się do muzeum muzyki w Tunezji w mieście Sidi-bu-said, gdzie nie tylko można zrobić fotkę w błękitnym mieście, wypić kawę i zakupić pamiątkę:).

16. Pacjenci psychiatryczni podczas terapii muzycznej

Evliya Chelebi opisująca szpital psychiatryczny 1653

Sale szpitala wypełnione są różnymi chorymi bogatymi i biednymi, starszymi i młodymi. Pacjenci wypoczywają na miękkich materacach i kocach, opancerzonych okrągłymi jedwabnymi poduszkami, w pomieszczeniach ogrzewanych zimą ogniem. Wiosną, w gorącym sezonie, niektóre pokoje zapełniają się zdesperowanymi kochankami, którzy wskakiwali do Wody Miłości Edirne. Zostają odwiezieni do szpitala przez lekarza i pozostają tam rycząc jak lwy. Niektórzy z nich patrzą na nieckę  fontanny i mówią jak z filozoficznego snu. Niektórzy słuchają ptaków w ogrodzie kwiatowym otaczającym wielką kopułę i krzyczą charakterystycznym dla szaleńców nadmiernym i niekontrolowanym donośnym głosem. Szczególnie wiosną piękne dziewczyny z Edirne przyjeżdżały do szpitala i obserwowały szaleńców. Widząc piękności, pokorny Evliya sam myślał, że oszaleje.  Tak piękne były tam znalezione dziewczyny. Gdy poruszały się zwinnie jak trzcina a piękne słowa z ich ust otwierały człowieka i rozpraszały jego smutki "

Kwiaty

Ponieważ uważano, że przyjemne zapachy przynoszą ulgę duchowi, buhuri (fumigator) zatrudniony w szpitalu każdego ranka i wieczora palił kadzidło i wonił budynek, aby uspokoić umysły pacjentów. Wiosną w szpitalnym ogrodzie zbierano i rozdawano pacjentom pachnące rośliny takie jak jaśmin, róża, goździkowiec, goździk, fiołek czy hiacynt. Niektórzy pacjenci wąchali te kwiaty, niektórzy je jedli, a inni deptali po nich.

Stosowane zapachy na niektóre stany psychiczne:

Na upośledzenie koncentracji: - cytryna, bazylia, trawa cytrynowa, eukaliptus, kolendra, obciążona,

Na szczęście - pomarańcza, róża, jaśmin, kolendra, imbir, geranium

Przeciwko złości - lawenda i bergamotka

Przeciw zapominaniu - imbir, rozmaryn, bazylia, limonka, grejpfrut, kolendra

Przeciw bezsenności - lawenda, mandarynka, waleriana, drzewo sandałowe, cytryna, lipa

Na roztargnienie - imbir, czarny pieprz, rozmaryn

17 – Chirurgia estetyczna rekonstrukcji

Książki chirurgii otomańskiej zawierają również opisy chirurgii estetycznej w przypadkach takich jak piersi męskie (ginekomastia), palce nadliczbowe (polidaktylia), palce stawów (syndractylia), opadająca powieka (opadanie powieki), powieka inwazyjna (entropion) i korekcja deformacji powiek (blefaroplastyka). W przypadku opadania powieki i rozszczepu języka stosowano kauteryzację: „Jeśli powieka opadnie (opadanie powieki), należy na nią po jednym lub dwóch oparzeniach wzdłuż każdego czoła, spalając jedną trzecią skóry”.

Kauteryzacja opadającej powieki.

Niektórzy ludzie mają zbyt wiele palców w dłoniach (polidaktylia). jeśli dodatkowy palec składa się z mięsa, odetnij go od dołu i przykryj lekarstwem. Aby wyciąć palec, który kończy się poniżej stawu, należy go przyciąć, skręcając go, aby uniknąć uszkodzenia sąsiedniego palca. jeśli palec kończy się między dwoma złączami, użyj piły, aby go usunąć. W przypadku palców stawowych (syndaktylia) rozłup je na środku i umieść między nimi kawałek materiału nasączonego olejkiem różanym lub cienką ołowianą folią, aby miąższ nie mógł się zjednoczyć ”.

Usuwanie szóstego palca

Operacja redukcji piersi u mężczyzn

U niektórych mężczyzn piersi stają się mięsiste i opuchnięte do tego stopnia, że każdy, kto je zobaczy, jest zniesmaczony. Wytnij wzdłuż w kształcie półksiężyca i zsuń skórę z powrotem, usuń tłuszcz wewnątrz i włóż do środka leki ściągające, a następnie połącz dwie krawędzie i zszyj je razem. Kontynuuj terapię aż do wyzdrowienia. Jeśli piersi mężczyzny wydłużają się i opadają, należy dwukrotnie przeciąć w poprzek w kształcie półksiężyca, odsunąć skórę do tyłu, usunąć tłuszcz od wewnątrz, a następnie zszyć brzegi i założyć lekarstwo (kolec). Jeśli nie możesz usunąć całego tłuszczu, posmaruj starą bawełnę trochę żrącą maścią, włóż ją (na ranę), a gdy tłuszcz wchłonie, nałóż na nią lekarstwo ”.

18. Ginekologia i położnictwo

Operacja przy zamkniętym otworze pochwy (błona dziewicza Imperforatus)

W tej chorobie, którą lekarze nazywają atrezją, macica kobiet jest zrośnięta i nie ma otwarcia. Zapobiega posiadaniu dzieci. Jeśli niedrożność jest widocznym miejscem i składa się z cienkiej membrany, lekarz owija szmatkę wokół jej kciuka i pociągnie cienki aparat membranowy, aż pęknie, otwierając w ten sposób blokadę. Następnie kładzie na podartej chusteczce kawałek wełny nasączonej oliwą z oliwek. Jeśli błona jest gruba i solidna, musi rozłupać ją i nałożyć na ranę leki hemostatyczne, takie jak akacja, dracena lub storaks. Następnie włóż cynową rurkę do narządu płciowego i pozostaw ją na kilka dni, aby zapobiec zrastaniu się miąższu. Następnie na suchą lnianą szmatkę nanieś trochę żrącej maści i umieść ją na miejscu operacji. Jeśli guz w okolicy narządów płciowych jest rakowy lub twardy, nie operuj ”.

W XV wieku schorzenia ginekologiczne leczone były przez lekarki i położne zwane „kaabile” lub „mami”. W okresie osmańskim leczenie guzków, brodawek i czerwonych plam w okolicy narządów płciowych, czyraków i ropni, rodzenie dziewcząt z zamkniętą pochwą oraz usuwanie płodów zmarłych w łonie matki były domeną lekarek (tabibe). 

Do otwierania ropni i usuwania martwego płodu używano wziernika pochwy w kształcie spirali zwanego „lawlab”. Jeśli pacjentka wymagała operacji kamieniami (litotomia), a lekarki nie było pod ręką, interweniowali również mężczyźni.

Przy porodzie uczestniczyły położne przeszkolone w systemie mistrz - uczeń, który miał być wzywany do domu. W nienormalnej pozycji porodowej, jeśli dziecko wyszło najpierw rączką i stópką, położna wkładała dłoń i próbowała obrócić dziecko do normalnej pozycji. Gdyby dziecko umarło w łonie matki, matka była przywiązana do deski, położna wciskała wodę z lekami do pochwy i kontrolowała pozycję płodu, który następnie cięła na kawałki odpowiednimi narzędziami i ekstrahowała z łona. (embriotomia) .

Gdyby łożysko pozostało podczas porodu, używany byłby parowiec. w celu wdmuchiwania do pochwy pary wody z lekami przygotowano prosty parowiec z dzbanka i trzciny. W dzbanku gotowano leki zwiotczające, takie jak mięta, ruta, rumianek i ziele dziurawca, a para prowadzona była przez trzcinę łączącą pokrywkę dzbanka z macicą. Po krótkiej chwili, pacjentka zmuszała się do kichania by wyszło łożysko.

Odbieranie porodu w szpitalu Edirne.  Odbieranie porodu na dworze Ottomańskim. 

Krzesło porodowe

Narzędzia używane do ekstrakcji płodu zmarłego w łonie matki. Hak (midfa), do poruszania płodu lub trzymania go podczas embriotomii; embriotom (mişdah), szczypce, narzędzia do ciągnięcia z pojedynczą i podwójną hakiem, lancety, skalpele. Do embriotomii używano również skalpeli dwupunktowych.

19- Kobieta chirurg – Kupeli Saliha Hatun

Uważa się, że Küpeli Saliha Hatun nauczyła się chirurgii od swojego męża Deniz bin Gazi. Po stracie męża w 1620 r. Samodzielnie przeprowadziła operacje chirurgiczne.

Większość formularzy zgody Saliha Hatun dotyczy operacji przepuklin pachwinowych. Wszyscy pacjenci byli mężczyznami, pochodzącymi z Rumelii, różnych dzielnic Stambułu, Chios, Bursa-Inegol, wioski Talip (niedaleko Trebizondu), wioski zwanej Tauna niedaleko Beyshehri, miasta Arapgir i Erzurum.

Większość operacji Saliha Hatun miała miejsce w latach 1622-1624. opłata za operację wahała się od 300 do 3000 srebrnych monet. W pilnych przypadkach pobierano wyższe opłaty. Wśród pacjentów w nagłych wypadkach byli dwaj Janczarzy, Mehmed Beshe i Ali Beshe.

Czym jest formularz zgody (świadoma zgoda pacjenta)?

Rachunek zgody jest umową między lekarzem lub chirurgiem a pacjentem. Przed sądem szariatu pacjent oświadczał w obecności świadków, że za uzgodnioną opłatą zatrudnił lekarza lub chirurga do wykonania zabiegu lub operacji. Lekarz / chirurg potwierdzał tę zgodę. W obecności świadków podpisywany byłby rachunek gwarantujący, że w przypadku, gdyby pacjent pozostał niepełnosprawny lub umarł w wyniku rekonwalescencji lub operacji, jego bliscy nie mogliby dochodzić pieniędzy z krwi ani odszkodowania.

Rachunek zgody udzielony Saliha Hatun przez Istemad (Świadoma zgoda)

„Mieszkam we wsi Virche w dystrykcie Rani, prowincji koptyjskich kobiet o imieniu Küpeli Kızı Saliba Hatun, mieszkającej w Nowej Dzielnicy w Uskudar:„ Od dłuższego czasu cierpię na problemy z przepukliną. Ponieważ jestem w pilnej potrzebie leczenia, wynająłem do tego zabiegu usługę Saliha Hatun za opłatą 800 srebrnych monet. Zapłaciłem 500 monet z góry i mam debet w wysokości 300 srebrnych monet z tą kobietą. Czy nie powinienem wyzdrowieć i umrzeć w wyniku leczenia wspomnianej kobiety ani moi spadkobiercy, ani inne osoby nie będą wytaczać pozwu o zapłatę krwi lub odszkodowanie jako poszkodowany. Jeśli otworzą pozew, nie będzie to brane pod uwagę. Jest napisane, że Istemad wniósł to uznanie potwierdzone przez Salibę Hatun, które zostało oddane w jej ręce "

30 Ramadanu 1032 roku ( 28 lipiec 1623).

20 - Zwalczanie ospy od Edirne do Europy

Inokulacja ospy w Edirne

Dr Rifat Osman opisał, jak w kolejnych latach praktykowano wariolację w łaźni dla kobiet (hammam) w Edirne. W dni zaszczepiania ściany łaźni zdobiono różami. Było jedzenie i sorbet, oraz występujący  śpiewacy. Następnie kobieta szczepiąca wykonywała swoją sztukę z materiałem przeszczepu umieszczonym wewnątrz liścia figowego. Następnie przykrywała nacięcie liściem róży nasączonym wodą różaną. Młode dziewczynki śpiewały piosenki w stylu „Niech mała będzie różą, niech słowik śpiewa na róży”.

Inokulacja - wprowadzenie patogenu - wirusa, grzyba, bakterii,  do ustroju przez owada kłującego lub wiatr 

Walioracja - metoda pochodząca z Chin prewencyjnego zakażania ospą osoby zdrowe od XVI wieku. 

Po okresie osmańskim szczepienia na ospę były wykonywane za pomocą igieł. Skórę zadrapano igłą z kości słoniowej, a materiał szczepionki wewnątrz igły został rozprowadzony, powodując zaszczepienie.

pióro/igła do szczepień

I na Covid - 19 metoda z Chin się przyda, bo i zaraza z Chin:) Ciekawe czy ta ospa też była  wywleczona z Chin 400 lat temu.

Lady Mary W. Montagu wkrótce zaszczepiła swojego pięcioletniego syna Edwarda. Po powrocie do kraju poświęciła się przyjęciu w Anglii „tureckiej szczepionki przeciw ospie”. W tym czasie w Londynie wybuchła poważna epidemia ospy prawdziwej, a jej czteroletnia córka została zaszczepiona na oczach lekarzy z Towarzystwa Królewskiego. W celu zapewnienia bezpieczeństwa szczepienia, 20 sierpnia 1721 r. sześciu skazanych na śmierć w więzieniu Newgate zostało poddanych tureckiej inokulacji przeciwko ospie. Kiedy więźniom nic się nie stało, rodzina królewska, notabli i wielu polityków zaczęło szczepić swoje dzieci. Po tym, jak w 1722 roku zaszczepiono dwóch książąt w Pałacu Królewskim, turecka szczepionka przeciwko ospie rozprzestrzeniła się na całą Europę. Dopóki Edward Jenner (1749-1823) nie wynalazł immunizacji ospą krowią (szczepieniem) w 1796 roku, jedyną nadzieją w walce z tą chorobą pozostawała turecka szczepionka przeciw ospie.

Poszukiwania lekarstwa na ospę prawdziwą (Variola) są tak stare jak historia. W Afryce niektóre plemiona zanieczyściły skórę płynem z ospy. W Indiach ropą z krost chorych na ospę zaszczepiono zdrowych ludzi przez niewielkie skaleczenie. W XI wieku Chińczycy zaszczepili przez umieszczenie w nozdrzach strupów krost.

Czerkiesi na Kaukazie starali się zapobiec oszpeceniu dziewcząt, zaszczepiając je przed ukończeniem szóstego miesiąca życia ropniem innego dziecka. Ta metoda dotarła do Azji Mniejszej wraz z Seldżukami i została przekazana otomanom. Wiadomo, że tak zwana „turecka inokulacja ospy” (wariolacja) była praktykowana w Salonikach, Płowdiwie, Edirne i Stambule. Po raz pierwszy został powiadomiony przez dr Emmanuela Timoniusa (1713) szwedzkiego króla Karola XII („Karola o środkach trwałych”) w areszcie domowym w zamku Demirtash w Edirne.

W walce z zakażeniami ludzkimi największym sukcesem było zwalczenie ospy prawdziwej. Krokiem na drodze do tego stopniowego sukcesu była „Turecka szczepionka przeciwko ospie”. W dniu 1 kwietnia 1717 roku, po obserwacji tej metody w Edirne, Lady Mary W. Montagu wyjaśniła w liście stamtąd do swojej angielskiej przyjaciółki Sarah Chiswell, w jaki sposób wykonano szczepienie.

"Ospa, która jest śmiertelna i tak powszechna wśród nas, jest tutaj całkowicie nieszkodliwa dzięki wynalezieniu przeszczepu. Jesienią niektóre rodziny wybierają się do  starej kobiety doświadczonej w sztuce wszczepiania. Kobieta ta wykonująca przeszczep kładzie część materii ospy z pigułki na ciało dziecka. Osiem dni później dzieci dostają gorączkę, podczas której na twarzy pojawia się niewielka liczba krost, które jednak nigdy nie pozostawiają śladów. Nie ma jeszcze nikogo, kto umarł. Jestem tak przekonana o korzyściach szczepionki, którą zamierzam zaszczepić mojego małego synka. Jestem na tyle patriotą, aby podjąć trud, aby wprowadzić ten pożyteczny wynalazek do mody w Anglii ”

Z wdzięczności za korzyść z wariolacji, której doświadczyła, Henriette Inge zrezygnowała z ulgi w katedrze w Lichfield, przekazując następujące podziękowanie. : Lady Montague wprowadziła do tego kraju zbawienną sztukę szczepienia ospy prawdziwej z Turcji, przekonana o jej skuteczności, najpierw z powodzeniem wypróbowała ją na własnych dzieciach, a później poleciła ją swoim współobywatelom. Dzięki niej uratowaliśmy się przed niebezpieczeństwem tej złośliwej choroby.

Memoriał Lady Mary Wortley Montague, Relief w Katedrze Lichfield (Anglia) 1789.

Zdrowie i choroba

Książka Itakiego, osmańskiego lekarza z XVII wieku, oparta jest na kanonie medycyny Awicenny. Ale poglądy Shamseddina Włocha na układ nerwowy i embriologię różnią się od poglądów Awicenny. Dostarcza informacji o szkielecie, mięśniach, naczyniach krwionośnych, nerwach i rozwoju zarodka, zilustrowanych obrazami Mansura ibn Ilyasa, perskiego anatoma z XIV wieku. Itaki dodał tureckie terminy do arabskiej terminologii anatomicznej.

Medycyna otomańska, bazując na medycynie arabsko-islamskiej, uwzględniała aspekty lokalne, zwłaszcza w składzie leków, a wśród ich źródeł lekarze osmańscy korzystali z prac znanych lekarzy muzułmańskich, przede wszystkim z Kanonu medycyny Ibn Siny (Avicenna, 980- 1037), ale także Abu Bakr al-Razi (Rhazes, 865-925), Abu 'I-Qasim al-Zahrawi (Albucasis, zm. 1013) i Ismail Jurjani (1042 - 1137).

Naczynia krwionośne zostały sklasyfikowane jako naczynia nieruchome (żyły) i naczynia ruchome (tętnice). Założono, że żyły pochodzą z wątroby, tętnice z lewej komory serca.

Nerwy również leczono w dwóch grupach, jednej wychodzącej z mózgu i jednej z rdzenia kręgowego. Opisano siedem par nerwów z mózgu (nerwy czaszkowe) i 29 par nerwów wychodzących z rdzenia kręgowego do organizmu.

W medycynie osmańskiej zdrowie i chorobę wyjaśniano za pomocą teorii opartej na płynach / humorach, które są obecne w organizmie (patologia humoralna). Zgodnie z tą teorią, zgodnie z czterema elementami składającymi się na wszechświat (Ziemia, Woda, Powietrze, Ogień), ludzkie ciało, jako mały model kosmosu, składało się z czterech płynów, gdzie Krew reprezentowała powietrze, żółty ogień żółci , Czarna Żółć Ziemia i Flegma Woda. Zakładano, że każdy z tych humorów odpowiada innemu narządowi i pochodzi z innego organu, a mianowicie Serca (Krew), Wątroby (Żółta Żółć), Śledziony (Czarna Żółć) i Mózgu (Flegma).

Przypuszczano, że zaburzenie równowagi między tymi humorami w ludzkim ciele powoduje choroby. Np. Nadmiar Krwi powoduje ból głowy, zaczerwienienie twarzy i czyraki. Jeśli flegma się zwiększy, zacznie wypływać z ust. Z powodu nadmiaru żółtej żółci skóra i białko oka (twardówka) zmieni kolor na żółty, a żołądek zacznie się skręcać. Jeśli pojawi się Czarna Żółć, twarz i ciało pociemnią, żołądek będzie boleć, a cierpienie będzie miało przerażające sny.

Terapia przywracająca równowagę nastroju. Jeśli podejrzewano, że choroba była spowodowana nadmiarem jednego z humorów, próbowano usunąć część tego płynu z organizmu metodami takimi jak krwawienie, wywołanie wymiotów, pocieranie, leczenie moczopędne, przeczyszczanie i lewatywy. W farmakoterapii stosowano leki ziołowe, zwierzęce i mineralne indywidualnie (mufrad / simplicia) lub mieszane (murakkab / composita).

Upuszczanie krwi

W rozumieniu tego okresu mieszkańcy gór mieliby żyć długo i zdrowo. Na nizinach trudno było oddychać, miejscami wciśniętymi między górę a morze powietrze było wilgotne.

Jedzenie i picie uznano za najważniejsze elementy do osiągnięcia równowagi humorów. Pożywienie podzielono na korzystne lub szkodliwe dla zdrowia: biały chleb, baraninę, jagnięcinę, kozę, cielęcinę, kurczaka, pasztecik lub mięso z bażanta oraz masło lub jajka liczono jako smaczne jedzenie. Zalecano spożywanie dwóch posiłków i wstawanie od stołu bez całkowitego zapełnienia.

Woda nie była uważana za żywność, ale zakładano, że pomoże wchłonąć żywność. Najlepsza woda, jak przypuszczalnie, pochodzi z rzek, które płynęły z gór na równiny po czystej glebie lub skałach.

Zalecano kładzenie się spać co najmniej dwie godziny po obiedzie i spanie przez osiem godzin. Wierzono, że zbyt długi sen powoduje spowolnienie ciała i umysłu, a zbyt krótki sen osłabia umysł.

Porady dotyczące zdrowego stylu życia zajmowały szeroki obszar w książkach otomańskich lekarzy, ponadto książki o medycynie prorockiej (al-Tibb al-Nabawi) przetłumaczone z języka arabskiego kierowały ludność w kierunku zdrowego życia, opracowując tradycje prorocze (hadisy) wskazując na korzyści płynące z trzymania się z dala od trędowatych i cierpiących na plagi, czyszczenia zębów, picia sorbetów i przestrzegania postu. ”Ważne dla zdrowego życia były czynniki takie jak powietrze, jedzenie, woda, sen, oczyszczanie organizmu i ćwiczenia (sport) ”

Zakładając, że z różnych powodów w organizmie mogą gromadzić się odpady, uważano, że odpady te należy usuwać przez post, stosowanie środków przeczyszczających, wymioty, upuszczanie krwi, lewatywy i ćwiczenia fizyczne (sport).

Niezależnie od tego, jak bardzo post może zmniejszyć krew, uzyskanie wyników wymaga czasu. W nagłych sytuacjach krew pobierano z określonych żył w różnych miejscach. Uważano, że krwawienie z żyły głowowej oczyści obszar nad szyją, otwarcie żyły odłogowej oczyści obszar poniżej szyi, a wypuszczenie z żyły środkowej wypłucze tułów, jak również obszar nad szyją.

Inną metodą pobierania krwi były bańki. Podczas gdy w bańce na sucho nie płynie krew, gromadzi się ona w miejscach przyłożenia kubków. Jednak do bańki na mokro używano specjalnych naczyń wykonanych z rogu, szkła lub miedzi. Z boku tego naczynia był mały otwór trzymający mały metalowy mostek przymocowany woskiem. Skórę porywano skalpelem, umieszczano naczynie z woskiem na ranie i zamykano otwór. Siła próżni wyciągała krew z naczyń włosowatych i gromadziła ją wewnątrz naczynia.

Oczyszczanie organizmu poprzez upuszczanie krwi.

Stawianie baniek suchych w okolice brzucha 

Naczynie bańkowe powiększone w celach dydaktycznych

Niektóre rodzaje ćwiczeń wpływałyby na całe ciało, inne skupiałyby się na określonych narządach. Zapasy, łucznictwo, rzucanie oszczepem, jazda konna, podnoszenie ciężarów, gry w piłkę, bieganie, energiczne chodzenie, skoki wzwyż i skoki w dal liczone są jako ćwiczenia całego ciała. Chód wyścigowy oczyszczałby rzeczy, cielęta i stopy; noszenie kamiennych ciężarków lub naciąganie łuku usuwałoby nadmiar materii z rąk, klatki piersiowej szyi i pleców.

Dla każdego organu ciała wykonano specjalne ćwiczenie, aby zachować zdrowie. Głośne krzyki poszerzały klatkę piersiową i poprawiały cerę i skórę twarzy; głęboki wdech, wstrzymanie oddechu, a następnie jego uwolnienie otwierało drogi oddechowe; patrzenie na bardzo małe przedmioty poprawiało widzenie; słuchanie bardzo niskich lub wysokich dźwięków wzmacniało  słuch.

Dla zachowania zdrowia bardzo ważne były celowe ćwiczenia (sport). Uważano, że nadmierne pożywienie pozostanie niestrawione w naczyniach krwionośnych i skonsumowane przez ruchy ciała. Ćwiczenia podnoszą temperaturę ciała i pomagają oczyścić organizm, niszcząc nadmiar materii, zwiększając w ten sposób odporność na choroby.

W medycynie osmańskiej badanie i diagnoza choroby zależały od umiejętności, doświadczenia i umiejętności lekarza. Najpierw lekarze słuchali skarg pacjenta, obserwowali jego zachowanie i obserwowali objawy, próbując ustalić charakter i lokalizację choroby..

W rozpoznaniu ważny był puls i badanie moczu (uroskopia). W związku z tym pacjent zbierał mocz do butelki i oddawał go lekarzowi, a kolba do uroskopii (matula) stała się symbolem zawodu lekarzy. Kolor, konsystencja, osad oraz zapach i smak (zwłaszcza u diabetyków) moczu wpłynęły na rozpoznanie i kierunek leczenia oraz rokowanie w przebiegu choroby.

Mocz zbierano rano na czczo. Gdyby poziom żółci był podwyższony, mocz byłby cytrynowożółty; w przypadku krwawień przybrałby ciemnoczerwony odcień. Jeśli na szczycie kolby znajdowały się osady, zakładano, że choroba dotyczyła okolicy głowy; jeśli na dnie znajdowały się osady, uważano, że mają one wpływ na narządy wewnętrzne.

W klasycznej medycynie osmańskiej zastosowanie chirurgii ograniczało się do małych interwencji. Nie można było operować wewnątrz czaszki, klatki piersiowej ani jamy brzusznej. Amputacje kończyn były wykonywane w ostateczności. W wielu stanach, szczególnie tych z krwotokiem lub otwartymi ranami, stosowano kauteryzację gorącym żelazem.

Zabiegi chirurgiczne polegały na usuwaniu zębów, upuszczaniu krwi, leczeniu różnych urazów i mas zewnętrznych oraz narośli (ropnie, torbiele, guzy itp.), Osadzaniu kości i opatrywaniu ran. Ponieważ narzędzia chirurgiczne były wykonane z żelaza (hadid), to drugie słowo zaczęło oznaczać chirurgię. Aby usypiać pacjenta, trzymano mu przed nosem gąbkę nasączoną opium lub używano mandragory z ziół.

       Nastawianie zwichniętego ramienia                       Mandragora

Narzędzia chirurgiczne, haki, żelaza do przypalania, cewnik, piła do cięcia kości. Narzędzia do usuwania ropni, czyraków, cyst itp.

Gra w Tuluk była rodzajem sportów osmańskich rozgrywanych z napompowaną kozią skórą (tuluk). Były dwie drużyny: „skin team” (tulukçular) i „drużyna kozy” (keçiciler). Zespół kóz zakładał na głowy wysokie stożkowe filcowe czapki i malował twarze na różne kolory, a także nosił kombinezon wykonany ze skóry długowłosej kozy. Małe grzechotki przyczepione  do długich włosów dzwoniły podczas gry, zabawiając widzów różnymi dźwiękami, jednocześnie wiwatując i podnosząc podekscytowanie. Faktycznymi graczami byli tulukçular, ustawiali się w pary i kontynuowali grę. Ponadto tulukçular używali również swoich kozich skór, aby uspokoić nadmiernie podekscytowanych buntowników podczas festiwali.

O narzędziach używanych przez otomańskich chirurgów wiemy z miniatur w książce Serefeddina Sabuncuoglu Cerrahiye l-haniye (Imperial Surgery), ilustrującej operacje i instrumenty. Przedstawione w tej pracy narzędzia kauteryzacyjne były wykonane z żelaza, ponieważ musiały być odporne na uszkodzenia ciała. Ostre i mocne narzędzia z drugiej strony - ze stali. W szczególności ostrza noży i skrobaków były ze stali.

Do instrumentów takich jak kaniule, strzykawki czy zlewki użyto brązu. Były też grzebienie, różne strzykawki, kaniule i kleszcze wykonane ze srebra. Ołów był częściej używany do produkcji sond. Złamania i zwichnięcia usztywniano deskami z bukszpanu, hebanu, wierzby, lipy lub sosny. Do opisania długości niektórych instrumentów użyto miar: sążeń (ok 151 cm), łokieć (ok. 68 cm), szerokość dłoni (ok 19 cm), rozpiętość (17 cm).

Usuwanie płynu węwnątrzczaszkowego skalpelem u noworodka z wodogłowiem. 

                                        

 Leczenie bólu głowy przez kauteryzację

Otomańscy lekarze używali substancji roślinnych, zwierzęcych i nieorganicznych do produkci leków. Głównym źródłem ziół leczniczych była książka De materia Medina autorstwa Dioscorides (~ 40-90 n.e.). Urodzony w Anazarbus w Cylicji Dioscorides opisał w swojej książce medyczne zastosowanie ponad pięciuset gatunków roślin. W IX wieku jego dzieło zostało przetłumaczone na arabski pod tytułem Kitab al basha'ish (Księga leków).

Evliya Chelebi wspomina o producentach pasty, sprzedawcach wody różanej, sprzedawców zapachów, fumigatorów, sprzedawców olejków leczniczych i sprzedawców wód leczniczych. Ten ostatni sprzedawał wodę wzbogaconą cykorią, jodłą, miętą lub majerankiem, napełnianą w kolorowych butelkach. Producenci pasty wytwarzali swoje pasty z różnych składników. Sprzedawcy wody różanej sprzedawali również esencje destylowane z różnych pachnących kwiatów, zapachów, benzoesu lub jaśminu. Wytwarzanie leczniczych olejków z migdałów, szyszek, orzecha włoskiego, orzecha laskowego, jaśminu, hiacyntu, róży, bazylii czy piżma było zadaniem twórców esencji leczniczych.

Oprócz niektórych narządów i twardych części zwierząt (rogi, pazury) używano ich krwi, mleka, potu, moczu i odchodów, najlepiej zbieranych wiosną od młodych, zdrowych osobników z nienaruszonymi narządami. Głównym składnikiem niektórych tabletek był Theriac z żeńskich żmij. Innymi składnikami leków były ślimaki, robaki, ostrygi, pająki, kraby, a także mleko, jajka, miód, wosk pszczeli, skorupa żółwia, rogi jelenia, kopyta, gruczoły bobra (strój bobrowy), mózg sowy.

Metale szlachetne, takie jak złoto i srebro, kamienie szlachetne, takie jak szmaragd, rubin czy chryzolit w postaci sproszkowanej, były częściej włączane do przepisów dla sułtanów lub członków dworu. Niektóre preparaty wykonane przez wytwórców słodyczy w Helvahane w Pałacu Topkapi zawierały rubiny, szmaragdy i perły. Uważano, że picie wody nasyconej perłami usunie strach i ulży sercu. Bayezid II Dar al-Shifa 'nabył także perły, srebro i złoto płatkowe. Powszechnie stosowane substancje nieorganiczne obejmowały sól, tlenek miedzi, tlenek żelaza, kamień nośny, saletra, ałun, biały ołów, siarkę i rtęć.

Uważano, że glina z Lemnos, znana jako tin-i mahtum (Terra sigillata, Terra Lemnia), pomaga przy dżumie i podobnych chorobach oraz reaguje na trucizny. Glinę wydobytą podczas ceremonii zapieczętowywano i wysyłano do Stambułu. Napoje, które miały być podane sułtanowi Mehmedowi Zdobywcy, wlewano najpierw do kubka wykonanego z terra sigillata, jeśli glina nie wykazywała żadnej reakcji, była przelewana do złotego kielicha i podawana sułtanowi.

21 – Ogrodnictwo różane w Edirne

Róża - Gül

Od XVI wieku źródła osmańskie dostarczają wiedzy na temat ogrodów różanych Edirne i wody różanej. I tak w 1635 roku Abdurrahman Hibri pisze w swojej historii Edirne pod tytułem Enisü -Müsamırın: „Każdy region ma słynny produkt. Przedstawiają je dostojnikom Stambułu i cenionym osobom. Edirne jest biednym miastem, dlatego nie mając żadnych cennych produktów w prezencie podają wodę różaną wydobywaną wiosną z ogrodów różanych, o zapachu zbliżonym do piżma. Jesienią miasto słynie z żółtej pigwy ”. 

Evliya Chelebi poinformowała, że w Edirne zapach róży i hiacyntu unosił się ze wszystkich stron, a miasto przeplatane było ogrodami różanymi, takimi jak ogrody raju.

"Niech ogrodnik nie trudzi się na próżno, niech podda ogród różany powodzi. Jeśli poda wodę tysiącom różanych ogrodów, żadna róża taka nie zakwitnie jak twoje podobieństwo, o proroku Mahomet"

Sadzonki róż z Edirne posadzone w ogrodach pałacu Topkapi. Wrażenie ogrodu różanego podczas uroczystości obrzezania w 1582 roku

Różana woda z Edirne

Kobiety z Edirne przed Wielkim Bazarem w Stambule (Kapalıçarşı), rozpoczęły sprzedawać  wodę różaną w dużych miedzianych naczyniach.

Woda różana z Edirne była tak wysokiej jakości, że służyła jako prezent dla Padishah. Tak więc wśród prezentów wysłanych przez sprzedawców perfum Edirne na święto obrzezania książąt Mustafy i Ahmeda w 1674 roku było sześć butelek wody różanej. Kuchnia ze słodyczami (helvahance) pałacu Topkapı zakupiła swoje zapotrzebowanie na świeże płatki róż i wodę różaną od Edirne. Z Edirne pochodziły także cukierki różane, których pragnęli członkowie dworu. W 1632 r. Murad IV wysłał do Edirne jednego z szefów kuchni pałacowej cukierni, Mehmeda, w celu przygotowania syropu różanego i słodyczy różanych oraz przywiezienia ich z powrotem do pałacu. W 1685 roku Mehmed IV zamówił u Edirne dżem różany, chałwę i różne syropy.

                                            Naczynia na wodę różaną z Beykoz.

Róża Edirne

Róża Edirne była znana jako „róża olejkowa”, „dobra róża” lub „różowa róża”. Naukowa nazwa to Rosa damascena. Naga łodyga kwiecia odróżnia go od innych róż, rośnie szybko i obficie kwitnie. Jedna gałąź może mieć 12 kwiatów. Liście zawierają duże stężenie olejku lotnego. Róża Edirne została przywieziona do Bułgarii przez kupca tureckiego pod koniec XVII wieku, a fabryka wody różanej i olejku różanego w Kazanłyku działała przez 200 lat. Kiedy Turcy podczas wojny osmańsko-rosyjskiej w latach 1877-78 opuścili Bułgarię, zabrali ze sobą sadzonki róż i założyli ogrody różane w Bursie, Izmirze, Isparcie i Burdur, gdzie nadal uprawiali róże. Olej jest produkowany w Isparcie i Burdur, w nawiązaniu do kultur różowych Edirne i Kazanlak.

W latach 1489-90 Bayezid II Dar al-Shifa 'nabył 36 oka (46kg), wodę różaną i 10 kantarów + 2 oka (ok. 567kg) czerwonych róż.

Ekstrakcja wody różanej i olejku różanego w Edirne

Każdego roku produkcję wody różanej rozpoczynano w dniu Hıdıreııez ( 6 maja) i kontynuowano przez cały maj. Przed świtem lub w chłodne wieczory dziewczęta lub chłopcy budzący się jako ogrodnicy róż zbierali róże i przynosili do warsztatu z wodą różaną, gdzie na piecach podgrzewano kilka alembików. Przy każdym alembiku młoda dziewczyna siedziała i przywiązywała butelkę z wodą różaną do otworu alembika kawałkiem gazy, zastępując ją pustą butelką, gdy tylko destylowana esencja napełniła pierwszą. Jeśli chodzi o pozyskiwanie olejku różanego, alembiki przejmowały doświadczone kobiety. Okres, w którym róże były najbardziej obfite, nazywano doğruk (okres szczytu). Podczas doğruk naczynia z różami dusiły się w dzień iw nocy, a noce upływały w zabawie, przyjeżdżali muzycy i do rana grali na skrzypcach, klarnetach, bębnach i dudach.

Zastosowanie medyczne produktów różanych

Przyjęto, że pasta różana i syrop różany mają właściwości chroniące żołądek i wątrobę. W celu polepszenia trawienia zaleca się przyjmowanie łyżki pasty różanej po posiłkach, a kobietom w ciąży lub po porodzie przed pójściem spać. Założono również, że stosowanie pomad z oliwy z oliwek, w której moczono róże, skutecznie przeciwdziała swędzeniu i krostom świerzbu.

Dżem z róży( Gülbeşeker) / kwadratowe słodycze z róży (Gül murabbaı): Świeże płatki róż (1 łyżka) przesiewa się i energicznie ugniata z cukrem (3 łyżki). Masę umieszcza się w emaliowanym naczyniu przykrytym sitkiem z włosów. Pozostawia się na słońcu przez 30 dni, ugniatając trzy razy dziennie. Założono, że te słodycze wzmocnią wątrobę lub, jeśli zostaną starte na czystą wodę różaną, przyniosą korzyści żołądkowi. Kobiety, które traciły siły po porodzie, piją dżem zmiażdżony do wody różanej i przefiltrowany. W leczeniu wzdęcia żołądka, różany cukier był kruszony do gorącej wody, filtrowany i pity.

Syrop różany: 100 gramów świeżych płatków róż należy zagotować, a następnie przecedzić przez szmatkę. Do przefiltrowanej wody różanej dodać 100 gramów nowych płatków różanych, ponownie ugotowane i odcedzone. Aby uzyskać mocniejszy syrop, można zwiększyć liczbę wrzenia.

Ponieważ Kaaba (świątynia w Mekce) znajdowała się na ziemiach osmańskich, była spryskiwana wodą różaną wysyłaną co roku ze Stambułu w czasie pielgrzymki (hadżdż).

22 – Pijący w medycynie otomańskiej

23 –Pokój spotkań

24. Spiżarnia

25. Kuchnia do gotowania zup

W kuchni Dar al-Shifa przygotowywano jedyne posiłki zalecane pacjentom przez lekarzy. Personel szpitala jadł w jadłodajni. Evliya Chelebi poinformowała, że w trzech kuchniach dziennie przygotowywano obfite posiłki dla szalonych i chorych, zgodnie z ich potrzebami. Myśliwi przynosili zwierzynę podobną do kuropatw i kaczek, które również byłyby przygotowane pod kierunkiem lekarzy.

         szef kuchni                                          pomocnik

Jakie jedzenie na jaką chorobę?

Aby wesprzeć leczenie pacjentów, otomańscy lekarze przepisywali zupy, gotowane potrawy i desery, głównie z jęczmienia i soczewicy. W zupach gotowanych z rosołu preferowano drób, koźlęta, jagnięcinę i baraninę. Dodawano sok z kwaśnych granatów lub śliwek, sok z cytryny oraz ocet winny lub wyciąg z sumaka (cierpka przyprawa).

Zupa z koźlęcia: Przygotowana z mięsa oseska kozła czarnego. Szybko strawiona pozwoliła przybrać na wadze. W przypadku kolki zupa byłaby przygotowana z olejem migdałowym i sezamem.

Do posiłków używano mięsa kurcząt i piskląt, dwuletnich owiec, jagniąt, koźląt, ryb i lisów. Najczęściej używanym olejem był olej z migdałów.

W określonych chorobach, gulasz z kurczaka, baranina lub kurczak z mieloną pszenicą (herise aşı- szczepionka Herise), smażone mięso (z wróbla, kuropatwy lub bażanta) i pieczeń (zwłaszcza kebab kozi), gotowana marchewka lub ciecierzyca, nóżki lub gotowana pszenica były zalecane.

Na inne choroby: Soczewicę gotuje się i obdziera ze skórki, po czym trzykrotnie gotuje i zlewa wodę. Ponownie gotuje się ją z dodatkiem octu winnego, kwaśnego soku winogronowego lub sumaka z pokruszonymi migdałami. Zalecane przy biegunce, łamiącym się głosie lub wysypce.

Zirva/Zirpa - Gulasz z kminku: Drobno posiekane mięso baranie lub kurczaka gotuje się w wodzie i pobiera piankę - dekantuje szum. Dodaje się i gotuje 100 gramów octu winnego, 50 gramów cukru lub miodu. Dodaje się trochę cynamonu i obranego groszku oraz migdałów. Do spożycia z odrobiną szafranu. Przypuszcza się, że są to zupy z Fatih i Süleymaniye, a także z kuchni Bayezida II w Edirne. Rozdawano je ludności w piątkowe wieczory, podczas ramadanu i innych świąt religijnych.

Desery takie jak słodycze, kadayıf, puddingi i deva-yı misk były zalecane, aby przytyć i wzmocnić organizm.

Deva-yı-mısk: cukierek zrobiony z korzeni roślin, cukru, piżma i pokruszonych orzechów włoskich lub orzechów laskowych. Ten produkt jest nadal produkowany w cukierniach w Edirne.

22 lipca 2020 roku powędrowało 1,5 tony tej piżmowej  chałwy  Devia od Edirne dla Istambułu z radości, że Hagia Sophia stała się na powrót meczetem. 

26. Pralnia 

Przed wejściem do muzeum po prawej stronie znajduje się szkoła medyczna, gdzie rocznie pobierało nauki zaledwie kilku studentów.

Przed wejściem do szkoły w parku stoi popiersie Sułtana II Beyazida jako fundatora szkoły medycznej wraz z jego życiorysem.

Życiorys:

Urodził się w Dimetoce w 1447 roku i jako 7 letni chłopiec stał się gubernatorem pod nadzorem Hadım Alı Paşego, a jako 8 letnie dziecko został sułtanem po swoim ojcu Mehmedzie Zdobywcy. 

W swoim czasie znacznie bardziej rozszerzył granice imperium. Brał udział w licznych wyprawach wojskowych zarówno na zachodzie, jak i na wschodzie. Wolał żyć spokojnym i spokojnym życiem przez ponad 30 lat panowania.

Przywiązywał również dużą wagę do robót publicznych w całym kraju i wniósł wkład do Amasyi, Istambułu i Edirne w zakresie ważnych dzieł.

Posiada wykształcenie wykwalifikowane oraz biegle włada językiem arabskim i perskim. Otrzymał wykształcenie z matematyki, literatury i filozofii w związku z naukami islamskimi. był kompozytorem i pisał wiersze. Interesował się również kaligrafią.

Był człowiekiem religijnym i nazywano go "Bayezid Veli", ponieważ ostatni rok poświęcił na cele charytatywne i religię. W bibliotekach Europy i Turcji znajduje się wiele rękopisów z własną pieczęcią Sułtana Bayezida II, co świadczy o znaczeniu, jakie przywiązywał do kultury.

Kiedy przybył do Edirne w 1484 r., Szlachta miasta wspomniała, że w Edirne potrzebny jest szpital. Zgodził się z tym pomysłem i zlecił architektowi Hayrettinowi zbudowanie kompleksu obejmującego szpital w Edirne, które było dużym miastem odwiedzanym wówczas przez wiele osób. Dzięki możliwościom finansowym i zasobów ludzkich, które zapewnił, kompleks został ukończony w ciągu 4 lat i otwarty dla publiczności w 1488 roku.

W 1512 roku zrzekł się tronu. Kiedy wracał do Dimetoki, gdzie się urodził, zmarł po drodze niedaleko wioski Sazlidere w Havsa w mieście Edirne. 

Jego ciało zostało pochowane w grobie obok meczetu Beyazida w Stambule.

Medresa medyczna

(Medresetü'l Etıbba)

Organizowane przez Rotary Clubs of Rotary Internatıonal Dıstrıct 2420

Szkoła Medyczna Medrese -i Etibba - staroświeckie słowo na Medical School

Budynek, który widzisz, jest jedną z najważniejszych jednostek kompleksu. Przez wiele lat służył jako szkoła medyczna. w aspekcie rangi wśród medresów osmańskich. Był to jeden z najlepszych lat 60-tych, ponieważ profesor zarabiał dziennie 60 srebrnych monet.

Składa się z 18 pokoi studenckich i jednej sali lekcyjnej. Pokoje otaczają trzy boki kwadratowego dziedzińca. Na środku dziedzińca znajduje się fontanna.

Słynny cudak Evliya Çelebi podczas swojej wizyty w kompleksie wypowiedział się następująco: „Na terenie kompleksu znajduje się szkoła medyczna (Medrese-i Etibba), a studenci przebywający w salach to dojrzali lekarze, którzy nieustannie dyskutują o uczonych takich jak Platon, Sokrates, Filbos, Arystoteles, Galen, Pitagoras. Każda pozycja zorientowana na konkretną dziedzinę naukową i szanująca literaturę medyczną stara się znaleźć najlepsze lekarstwo dla głównego gatunku. "

Plan zwiedzania szkoły medycznej - TIP MEDRESESI

1 – pokój konsjerża a 2 – edukacja medyczna w czasach otomańskich 3,4 – pokoje studentów 5,6 -  sale szkoleniowe  – praktyki 7 – pokój dyrektora szkoły

8 – turecka medycyna eksperymentalna 9 – Medresa Sułtana Beyazida II 11 – sala szkoleniowa 12 – biblioteka 13 – pokój muzyczny  14 – marmurkowanieb 15 – 19 pokoje personelu

a - konsjerż - dozorca, odźwierny 

b - marmurkowanie - malowanie farbami po wodzie i przenoszenie tego na papier 

Dozorca i jego pokój

Pokój studenta

Wiele chorób było leczonych przez kauteryzację u Osmanów w XV wieku. W tym pomieszczeniu wyświetlana jest scena kauteryzacji. Wyjaśnienie tej kompozycji, nawiązujące do miniatury z rękopisu Cerrahiye-i al Haniye napisanego przez Sabuncuoğlu Şerefettın, jest następujące:

Jeśli jeden z kręgów kręgosłupa jest wyższy od drugiego, to znaczy jeśli przemieszcza się nieprawidłowo, pacjent odczuwa duszność podczas stania lub ruchu. Aby temu zaradzić, wokół zwichnięcia wykonuje się kauteryzację za pomocą kauteryzatora kołowego lub kauteryzatora punktowego wzdłuż dwóch-trzech linii z czterech stron. Punkty powinny znajdować się blisko siebie. Kauteryzację należy wykonywać bez dotykania nerwów.

Operacyjne leczenie wodogłowia (gromadzenie się płynu w mózgu)

"Ta choroba występuje głównie wśród dzieci. Woda wypełnia przestrzeń pod skórą głowy lub między skórą głowy a kością. Czasami pod kością może gromadzić się płyn. Jeśli woda znajduje się na kości i pod skórą, guzek należy usunąć. Nacięcie wykonuje się poziomo na głowie. Otwarta rana powinna mieć długość dwóch stawów palca. Woda stamtąd powoli wypływa. Jeśli wody jest zbyt duża ilość, nacięcie należy wykonać w dwóch różnych punktach. Pomiędzy dwoma nacięciami należy zostawić trochę miejsca. Jeśli woda znajduje się pod kością, można ją poczuć naciskając palcem. W takim przypadku otwiera się trzy rany na środku głowy. Następnie głowa jest ściskana opaską i  dezynfekowana winem i oliwą z oliwek oraz bandażowana. Po założeniu opaski wprowadza się cewnik i nakłada maść. Przewód cewnika powinien być luźny. Należy zwrócić uwagę, aby podczas zabiegu nie przeciąć tętnicy.

Wręcz przeciwnie, pacjent umiera z powodu krwotoku "

 

Sekcja ta została ułożona zgodnie z miniaturami w rękopisie Cerrahiyyetü'l Haniyye napisanym przez Sabuncuoğlu Şerefeddina, jednego z najważniejszych lekarzy XV wieku. Jego opis tej choroby jest następujący:

Kość kręgowa może częściowo lub całkowicie przemieszczać się z kolumny. jeśli przemieszcza się w przeciwnych kierunkach, również nie ma lekarstwa na tę chorobę. Pacjent traci przytomność. Jeśli jednak kość przemieszcza się do tyłu, można ją leczyć. miękki materiał kładzie się na płaskiej podłodze, kładzie się twarzą do dołu, mocuje pasami z pach i bioder do aparatu trakcyjnego i rozciąga. W ten sposób zwiększa się odległość między kręgami. Lekarz naciska rękami zwichniętą kość, aby włożyć ją do gniazda.

Nastawianie kręgosłupa w obecności studentów.

Pewnego dnia do Sabuncuoğlu przychodzi człowiek-wąż i mówi mu, że jest żmija. Przynosi żmiję i sprawia, że ugryzie koguta, którego pióra udowe są trzykrotnie skubane. Podaje lek, który przygotował dla koguta i wkłada go do klatki. On bada koguta i widzi, że wraca do zdrowia całkowicie następnego dnia. Dlatego pisze ten eksperyment w swojej pracy Mücerreb-Name, ponieważ jest pewien działania leku, który przygotował ... "

W kompozycji przedstawiającej słynny eksperyment na zwierzętach Sabuncuoğlu asystent trzyma koguta do eksperymentu, a lekarz przeprowadza eksperyment. Pod kompozycją stworzoną na podstawie pism Sabuncuoğlu znajdują się pojemniki na zaprawę i leki. (Şerefeddin on Sabuncuoğlu: Mücerreb Name, Hs. İ. Uzel, K. Süveren 1999).

Człowiek ten był jednym z wybitnych chirurgów okresu sułtana Mehmeta Zdobywcy. Przez dziesięć lat pracował jako lekarz w szpitalu Amasya. Nie mamy wystarczającej wiedzy o jego życiu. Istnieją 3 książki o nim, które dotarły do dnia dzisiejszego. Był jedynym reprezentantem swojego czasu w dziedzinie badań i medycyny praktycznej.

Jego prace: Tłumaczenie Akrabadin, Kitab-ı Cerrahiyet Al-Haniye (ta książka jest pierwszą książką medyczną ze zdjęciami w historii islamu ze względu na jej miniatury) i Mücerrebname (ta książka jest pierwszą pracą zależną od eksperymentu napisanego w XV wieku) .

Müderrıs (Nauczyciel Szkoły) to koncepcja używana w odniesieniu do dzisiejszego członka wydziału w rządzie i strukturze społecznej osmańskiej i seldżukańskiej. Nauczyciel pracujący w szkole (medreses) jest odpowiednikiem dzisiejszego tytułu profesora.

Szkoła miała ranking, który był określany na podstawie pensji wypłacanych nauczycielom w okresie osmańskim. Medical School of Sultan Bayezid II była szkołą 60-stopniową, ponieważ jej nauczycielowi płacono 60 srebrnych monet dziennie.

Pierwszym nauczycielem Sultan Bayezid II Medical School był Şeyh Lütfullah Zade Bahaüddın Efendı.

Po wyjaśnieniu personelu szkoły nauczyciel i jego asystent są zdefiniowani w księdze założycielskiej z regulaminami kompleksu w następujący sposób:

1: Jeden Müderris (Profesor): Będzie to człowiek, który boi się Boga, zna nauki racjonalne i potrafi prowadzić wykłady. Dostanie 50 srebrnych monet dziennie, wliczając w to weekendy. (Później zwiększono do 60 srebrnych monet).

2: Jeden Muid (zastępca profesora): Będzie potrafił tłumaczyć, pisać i prowadzić wykłady. Będzie uczył z cennych książek uczniów. Otrzyma 7 srebrnych monet dziennie z wyłączeniem weekendów.

3: Jeden Hafiz-ı Kütup (bibliotekarz): Będzie godny zaufania, kompetentny i łagodny. Zaopiekuje się książkami przekazanymi szkole medycznej i nie pozwoli studentom wypożyczać książek z biblioteki. Zapłaci za zgubione książki i otrzyma 2 srebrne monety dziennie.

4: Jeden bevvab (odźwierny): Dostanie 2 srebrne monety dziennie.

5: Jeden Ferraş (sługa, który ścieli łóżka): Dostanie 2 srebrne monety dziennie

6:18 uczniów: Dostaną 2 srebrne monety dziennie, a uczelnia zaspokoi wszystkie ich potrzeby w kwestii żywienia i ubrania. 

Spośród ogólnych wydatków kompleksu w 1516 r. Przyznano nagrodę w wysokości 5000 srebrnych monet, które miały być przekazane zręcznym i odnoszącym sukcesy studentom podczas Nauruz.

Z listy wydatków należącej do 1560 r., Która dotarła do naszych czasów, dowiadujemy się, że z budżetu przeznaczonego na wydatki kuchenne uczniów w tym roku z budżetu przewidziano 46 000 srebrnych monet.

Medresa znajduje się wśród jednostek kompleksu, który został zbudowany przez sułtana Bayezida II w dzielnicy Yeni Imaret w Edirne i został otwarty w 1488 roku.

Szkoła medyczna składająca się z osiemnastu pokoi studenckich i sali wykładowej została zbudowana w sąsiedztwie wschodniej części szpitala, jak widać na ogólnym planie osiedla. W tej szkole, która była bardziej integralnym ośrodkiem edukacyjnym, nie widać podobieństwa planów seljukiańskich i osmańskich madressah. Pierwszym nauczycielem szkoły medycznej był szejk Lütfullah Zade Bahaüddin Efendi.

Pokoje otaczają z trzech stron kwadratowy dziedziniec. Sześć pokoi studenckich znajduje się po prawej stronie, sześć po lewej, a sześć po przeciwnej stronie sali lekcyjnej. Po prawej i lewej stronie bramy reżimowej znajduje się podest werandy. Pokoje studenckie mają wymiary 3,63x3,63 cm, a sala lekcyjna 8,45x8,30 cm. Za drzwiami wejściowymi znajduje się 15 stopni schodowych prowadzących na balkon o wymiarach 4,94 x 1,36 cm. Najprawdopodobniej uczniowie i goście przysłuchiwali się lekcjom z tego balkonu. Na środku dziedzińca znajdowała się fontanna, ale dziś istnieją tylko jej fundamenty. Oprócz głównych drzwi znajdowało się przejście prowadzące do szpitala ze szkoły medycznej. Obecnie w miejscu tego przejścia znajduje się komora pieców.

Początkowo była to szkoła z lat 50. pod względem rankingu, a następnie wzrosła do 60, co było najwyższym stopniem w szkołach osmańskich. (System rankingowy został ustalony na podstawie wynagrodzenia, które otrzymali nauczyciele).

Plany szkoły medycznej i przekrój szkoły.

Istnieją trzy księgi przepisów, z których jedna jest po arabsku należąca do kompleksu Edirne Sultan Bayezid II:

1- Księga przepisów z maja 1487 r. Jest zarejestrowana pod numerem 1379/8 w Archiwum Generalnej Dyrekcji Fundacji w Ankarze. Jego tekst jest w języku arabskim

2- Przetłumaczona kopia datowana na 1490 r. Jest przechowywana w bibliotece inkılap w Stambule

3. Trzecia to księga rozporządzeń, której oryginał przechowywany jest w Archiwum Generalnej Dyrekcji Fundacji w Ankarze, a która została skopiowana z księgi przepisów z sierpnia 1493 r. 4 grudnia 1507 r. kopie, z których jedna znajduje się w Archiwum Prezesa Rady Ministrów. Pozostałe znajdują się w archiwach Ankara Kuyud-ı Kadime i Bibliotece Monuskryptów Edirne Selimiye.

Evliya Çelebi wspomina o szkole medycznej w swojej książce podróżniczej „Seyahatname” w następujący sposób:

„Na terenie kompleksu jest szkoła medyczna (Medrese-i Etbba), a studenci przebywający w pokojach to dojrzali i życzliwi lekarze, którzy zawsze dyskutują o takich uczonych jak Platon, Sokrates, Filbos, Arystoteles. Calinos i Pitagoras. Zgodnie z powiedzeniem z „Są dwa rodzaje nauki. Jedna to nauka o religii, a druga to nauka o ludzkim ciele ". Każdy z nich interesuje się jakąś dziedziną nauki, kieruje się treścią książek i szuka sposobu na uzdrowienie ludzkiego cierpienia".

 Znamy 35 nazwisk uczących się lekarzy w 16 wieku. 

Karaağaç ( Wiąz) 

To przedmieście Edirne w północno-zachodniej Turcji na granicy z Grecją. Karaağaç znajduje się 4 km na południowy zachód od centrum Edirne, po drugiej stronie rzeki Maricy i naprzeciwko greckiej wioski Kastanies. W 1890 roku w mieście zbudowano duży dworzec kolejowy Karaağaç, który obsługiwał również Edirne, stając się ostatnim przystankiem w Turcji do Europy. W 1971 roku Tureckie Koleje Państwowe (TCDD) zbudowały nową stację kolejową po przeciwnej stronie rzeki, porzucając poprzednią, która jest obecnie wykorzystywana jako Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Trakya.

Pomnik i Muzeum Traktatu Lozańskiego, które otwarto w 1998 roku, znajdują się obok dawnego dworca kolejowego.

Trakya Universitesi,  Wydział Sztuk Pięknych

Zabytkowy dworzec kolejowy w Karaağaç, używany jako Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Trakya.

Traktat z Lozanny Pomnik w Karaağaç z popiersiem İsmet İnönü na pierwszym planie

Kiedy Grecja była w posiadaniu miasta (1920-1923), Karaağaç została przemianowana na Orestias, na pamiątkę starożytnego miasta trackiego o tej samej nazwie, które prawdopodobnie leżało w pobliżu lub w miejscu dzisiejszego Edirne. Uważa się, że Orestias lub Orestia to to samo miasto co Uskudama (inne warianty: Uskudama, Uskadama, Uskodama) lub Odrysa (inne warianty: Odrysia, Odrysos, Odrysus), która była pierwszą stolicą Odrysów. Orestias wziął swoją nazwę od Greków, przynajmniej od czasu, gdy miasto przejął Filip II Macedoński. Cesarz rzymski Hadrian rozbudował miasto do miasta, nadał mu silną fortyfikację i przemianował je na Hadrianopolis. Jednak nazwa Orestias była nadal używana przez wielu pisarzy w czasach bizantyjskich, wraz z Adrianoupolisem.

Na terenie  muzeum możemy podziwiać dzieła studentów - rzeźby i instalacjemetalopastyczne. Wenątrz budynków kolejowych znajdują sięprace malarskie i niektóre rzeźby.

Przykładowe prace sztuki współczesnej:

Dworzec kolejowy Edirne od strony nieistniejących już peronów

Lokomotywa historyczna

Właściwości techniczne

typ: Lokomotywa wojenna

Długość: 19,9 metra

Waga 75 ton

Koło: 0-10-0

Rok produkcji: 1910

Miejsce produkcji: Niemcy Breslau (Wrocław). Tak tak, nasa Polska lokomotywa - perełka w Turcji:)

Lokomotywa ta została wyprodukowana jako lokomotywa wojenna w 1910 roku za panowania Bismarcka. Jego produkcję wstrzymano wraz z wybuchem I wojny światowej. Na świecie jest tylko 29 takich lokomotyw. Ta lokomotywa została odrestaurowana przez Uniwersytet Trakya w 2017 roku.

Wagon kolejowy

Właściwości techniczne

Został wyprodukowany przez Adapazari / Sakarya Coach Manufacturing Factory w 1950 roku.

Rozstaw szyn: 1435 mm

Długość wózka od każdego zderzaka: 26400 mm

Odległość między łożyskami obrotowymi: 19000 mm

Długość wózka: 2825 mm

Wysokość karetki: 4050 mm

Drzwi zewnętrzne: Pneumatyczne drzwi przesuwne

Wózek: Y-32

Wskaźnik: UIC 505-1

Ogółem miejsc: 55

System klimatyzacji: Ogrzewanie 40 KW

Coolong 35 KW. Świeże powietrze: 1200 m3 / h

Wysokość płyty: 1250 mm

waga autokaru (pustego / załadowanego): 45/50 ton

Drzwi końcowe: przesuwane drzwi pneumatyczne

Średnica koła (nowe / zużyte): 920/870 mm

minimalna średnica łuku: 150 m

Hamulec roboczy: pneumatyczny hamulec tarczowy

Maksymalna prędkość: 160 km / h

System oświetlenia: fluorescencyjny (niezależny)

Liczba umywalek: 1

Mosty w Edirne. 

Przez Edirne wije się rzeka Merıç i jej odnoga rzeka Tundża. Stąd przez rzekę przebiega kilka zabytkowych kamiennych mostów oraz współczesnych mostów z ruchem kołowym.  

Kamienne mosty:

Gazi Mihal köprüsü nad rzeką Tundża, najstarszy który widać jadąc główną drogą od granicy z Bułgarią po prawej stronie. 

Bayezid II köprüsü łączący miasto z kompleksem szpitalnym  

Yalnızgöz köprüsü -samotny most oka

Saraçhane köprüsü - most rymarski. most głównego eunucha haremu. 

Kanunı köprüsü - most prawny. Most Sulejmana Wspaniałego, most pałacowy.

Fatih köprüsü - most Fatih, Most Sułtana Mehmeda Zdobywcy.

Merıç köprüsü - najczęściej odwiedzany, blisko starówki nad rzeką Merıç.

Stadion Kırkpınar i Dom Kırkpınar

Edirne to centrum festiwalu zapasów męskich w oliwie na przełomie czerwca i lipca każdego roku  w  Kırkpınar Yağlı Güreş Alanı na wyspie Sarayiçi, naprzeciwko pozostałości  pałacu Saray-i Cedid-i Amire. 

Na wyspę prowadzą trzy zabytkowe  Saraçhane köprüsü, Kanunı köprüsü, Fatih köprüsü 

Kırkpınar House w Edirne to  muzeum dokumentujące i popularyzujące  tureckie zapasy w oliwie (tr. Oily wrestling).

Legenda głosi iż 40 żołnierzy Murada urządziło sobie zapasy na łące. kiedy pozostało tylko dwóch walka nie miała końca. obserwatorzy poszli spać. Kiedy rano powrócili na łąkę zobaczyli dwa splecione ciała zastygłe w bezruchy. oboje nie żyli. Po zabraniu ciał z łąki nagle trysnęło 40 źródeł i stąd nazwa miejsca, gdzie znajduje się stadion z murawą. 

Dzielnica Kaleiçi  to serce starego miasta Edirne. znajduje się tu i Wielka Synagoga i zabytkowe domy osmańskie.  Niestety nie zdążyłam już zajrzeć do Synagogi tym razem.

Poza tym jest tu kilkadziesiąt meczetów i kilkanaście łaźni.  

dom osmański

Pożegnanie z Edirne